ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

tomato]ฤดู....ฝน
มีมีอุ่นๆ ของเธอคนนั้น

ยืนมากุมมือกัน ยามอ่อนไหว

แว่ว ๆ หวาน ๆ เอ่ยคำมาจาก ใจ

เสียงฝนระคนปนกันไป...ระหว่างกัน

ฤดู.......ฝน

เธอ..คนเดิมที่ฉันรัก...เหมือนเก่า

ฝนตกครั้งนี้...เธอเดินมากับเขา

เสียงฝนซ่า ๆ กับน้ำตาเรา

คือเหตุของความเศร้า....ที่ลบความทรงจำเก่า ๆ ของเราไป

ฤดู .....ฝน

กับคน ๆ หนึ่งที่ยังคง...หม่นหมอง

ได้แต่คิด..ใยรักที่ให้ไป..ไม่มีใครมอง

รักฉันทีได้ไหม.....คนที่ไม่มีใครจับจอง   มาเถอะ  มาเป็นเจ้าของ....กันและกัน

ฤดู.......ฝน

จะอีกกี่หน...กี่ฝนหนา

ฉันคนนี้   ก็จะเหมือนเดิม เหมือนเดิม  ตลอดมา

แล้วเมื่อไหร่....เธอจะพูดจาคำว่า......รัก ที่เป็นเหมือนร่มใหญ่หนา...ป้องลม ป้องฝน  ป้องฟ้า   ร่วมชีวา ไปด้วยกัน[/