ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

คล้ายดั่งสายลมที่โง่เง่า         
         
ที่เฝ้าโยกคลอนแม้ภูผา         
         
ทั่งที่รู้ว่าทำไปยิ่งเสียเวลา         
         
แต่ก็จะทำอยู่อย่างนี้..เพราะเธอ         
         
         
         ก็เพราะความรักอยู่เหนือเหตุผล         
         
         คนทุกคนก็มักเป็นอย่างนี้         
         
         แค่นึกและฝันถึงเธอนะคนดี         
         
          และเป็นอยู่อย่างนี้ตราบนานเท่านาน         
         
         
         
แม้การรอคอยเธอนั้นจะไม่ช่วยอะไร         
         
ก็จะหอบรักและหัวใจมารอคอยอย่างนี้         
         
จะรอคอยจนกว่าเธอคนดี         
         
จะมอบรักและหัวใจที่มี....ให้ใครสักคน         
         


       อาจขาดใจตายถ้าคนนั้นไม่ใช่เธอ.......

สายฝนเริ่มโปรยปรายอีกแล้ว

ใจฉันแป้วสั่นสะท้านน้ตาไหล

เหม่อมองฝนที่โปรยปรายเหมือนทิ่มแทงใจ

ยืนร้องไห้กลางฝนพร่ำ....ทั้งคร่ำครวญ


 emo_33 emo_33 emo_33

สายลมและสายฝนพร่ำในวันนี้

พัดพากวีคนเศร้าและผิดหวัง

ระหกระเหินผ่านกาลเวลาและระยะทาง

ที่ไกลห่างและอ้างว้างปนเดียวดาย



ผ่านมาทางห้องบทกลอนที่เป็นอยู่

อยากให้เธอโฉมตรูผ่านมาทางนี้บ้าง

เผื่อเธอเห็นบทกวีคนอ้างว้าง

ที่ผ่านทางเดียวดายด้วยน้ำตา



สายฝนซัดจนเปียกปอนและหนาวสั่น

ไร้หนทางเดินต่อไปอีกแล้วหนา

หนาวครั้งนี้ทั้งเจ็บช้ำตรมอุรา

แต่ใจนี้หนาวยิ่งกว่า..หนาวน้ำตาที่ไหลริน

...................................................................................

  ขอที่พักพิงให้คนเศร้าๆบ้างนะครับ เป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาเขียน

................................................................................................

คล้ายดั่งเจ้าแมงปอปีกบางๆ

บินผ่านทางทั้งสายลมและสายฝน

จะฝ่าไปอย่างไรใจวกวน

สุดจะทนกล้ำกลืนต้องฝืนบินไป


ดั่งความรักที่ผิดหวังมลายสิ้น

หมดทุกสิ่งที่ใฝ่ฝันร่วมกันก่อ

เธอมาทำพังทลายไม่รีรอ

นี่หรือรักที่ร่วมก่อ...กันสองคน

..............................................................
   
        อกหัก  รักคุด ตุ๊ดเมินครับ เศร้าๆๆๆๆๆๆจัง

ขอเขียนบทกลอนนี้ฝากเอาไว้

ดั่งดาวเคียงเดือนมิห่างไกลไปใหน

เมื่อมีแสงแห่งดวงดาวบนฟากฟ้าเมื่อใด

พระจันทร์ก็ส่องแสงอันสดใสเคียงคู่กัน


       บทกลอนของคนเศร้าๆจึงกลั่นออกมาด้วยเหตุนี้

      เปรียบดั่งดาวและเดือนเคียงคู่กันบนฟ้าไกล

      ที่ไม่มีแม้วันห่างไกลจากบนฟ้าในคืนหนาว

      แม้วันใหนที่ไร้ดาวดาวพระจันทร์ก็ยังรอคอย...ตลอดไป


การรอคอยแม้สิ้นไร้ซึ่งความหวัง

ดั่งสายลมที่บ้าคลั่งพัดโยกภูผา

แม้รู้ว่าที่ทำไปนั้นคงหมดคุณค่า

แต่ก็จะทำอย่างนี้จนกว่า..เธอจะมอบหัวใจให้ใคร