|
หัวข้อ: ฤดูหนาวกับความเหงาปี 2551 เริ่มหัวข้อโดย: Jintakawee ที่ 24 มิถุนายน 2008, 05:27:PM ฤดูหนาว กับความหนาว ปี 2550
ฤดูหนาว ฤดูเหงา เร้ารุกเริ่ม ช่วยต่อเติม ใจเหงา ให้เศร้ากว่า ใจที่ร้าว ราญรอน กร่อนอุรา กลั่นหัวใจ เป็นภาษา บทกวี ฤดูหนาว ใจหนาว ยิ่งหนาวเหน็บ ใจที่เจ็บ ปวดร้าว หนาวเหลือที่ กลั่นรู้สึก ที่หนาวหนัก จากฤดี บอกหัวใจ ที่คงมี คิดถึงเธอ... เมื่อฤดูหนาวเข้ามา (อีกแล้ว) เราเคยร่วม เคียงคู่ ฤดูหนาว เคยถักร้อย เรื่องราว เมื่อคราวก่อน เคยให้รัก สานรัก แม่งามงอน เคยพร่ำสอน บอกสอน วันก่อนมา แต่หนาวนี้ ไม่มีเธอ เคียงคู่หนาว คงเป็นเรา ที่หนาว หนักเกินกว่า กว่าความหนาว ลมหมอก ระลอกมา หนาวสุดหนาว เจียนบ้า ข้ารวดร้าว เพราะใจหนาว บวกหนาว ยิ่งหนาวเหน็บ หนาวเพราะเจ็บ ปวดใจ จึงได้หนาว จึงร้อยถัก ความรู้สึก เป็นเรื่องราว จดหมายหนาว แทนใจหนาว บอกกล่าวมา เคยมีรัก ช่วยแบ่งเบา ความหนาวเหน็บ แต่หนาวนี้ สิเจ็บ ยิ่งเกินกว่า หนาวเพราะไร้ คู่เรียงเคียง กายา หนาวเพราะว่า ใจหนาว ร้าวราญรอน หนึ่งในระลึกความรักด้วยหัวใจที่ศรัทธาในความรัก (อรอุมา สีแพงมน) หลวงจินตกวี |