ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

..ในคืนนี้ที่ไม่มีเธอเคียงข้าง

  ยามอ้างว้างแค่นึกถึงเรื่องราวของวันเก่าๆ

 ที่เคยมีเธอและฉันและสองใจเรา

  กับเรื่องราววันเก่าที่มีความสุขในหัวใจ

                     ....เผลอลืมตัวคิดวาดฝันไปไกลแสนไกล

                        นึกว่ามีเธออยู่ใกล้ที่ตรงนี้

                        อยากบอกเธอฉันยังคงรักและภักดี

                        ทุกวันและราตรีฉันนมีเพียงความคิดถึง...เสมอมา


...แค่เพียงหลับตาแล้วนึกฝัน

  คืนและวันที่มีเราคอยเคียงข้าง

  ไม่เคยมีวันใหนที่รักเราต้องจืดจาง

  ช่างสุขสันต์เหลือเกินยามมีเธอ

                      .....นึกถึงครั้งวันเก่าๆ

                           น้ำในตาเริ่มคลอเบ้าอีกแล้วหนา

                           เมื่อวันนี้ตอนนี้ไม่มีเธอแล้วนะกานดา

                          ไม่อยากโทษฟ้าหรือดวงดารา...และใครกัน

เพียงแค่เธอไม่มีใจยืดมั่นเหมือนวันเก่า

เรื่องระหว่างเราเลยกลายเป็นความหลัง

ทั้งๆที่แนรักและภักดีมีแค่เธออยู่ทุกวัน

จนถึงวันนี้ในใจฉัน....ก็ยังมีเพียงแค่เธอ

.......................................................................................

                                แด่....รักที่จากไกล

                                        คนผิงดาว  3/6/08 ณ.ราตรีกาลของชานกรุงฯ

ในคืนอ้างว้างกับท้องฟ้าที่มืดมัว

หลับตานึกถึงเรื่องราวไปทั่วที่เคยวาดฝัน

ใต้แสงดาวใต้เงาของพระจันทร์

มีคนแอบฝันถึงเธอด้วยน้ำตา

.....................................................................
                    ยืนเหม่อมองท้องฟ้าครึ้มด้วยเมฆฝนที่โปรยปราย

                   เย็นช่ำชื่นกายและใจเธอเป็นอย่างไรบ้างหนอ

                   ฉันหลับตาแล้วนึกฝันถึงวันเก่าๆที่เฝ้าคอยรอ

                   แม้วันนี้ฉันจะท้อกับการรอคอย...จากเธอก็ตามที


ให้สายฝนโปรยปรายผ่านไปทางเธอบ้าง

อย่าให้เธออ้างว้างอย่างฉันคนยืนอยู่ตรงนี้

คนที่รักและภักดีต่อเธอนั้นยังคงมี

คนๆนี้ที่ยืนเศร้า....ปนเคล้าสายฝนที่โปรยลงมา


                       แสงจันทร์ในราตรีนี้คงไม่มีส่องผ่านไปทางนั้น

                       เธอจะรับรู้บ้างไหมใครกันที่เฝ้าฝันและห่วงหา

                       ที่ยังคงรักและผูกพันเพียงเธอเสมอและตลอดมา

                       คืนนี้ไม่มีดาวศรัทธาคู่จันทร์....ฉันคิดถึงเธอ

...
 
                        ณ.ราตรีกาลชานกรุง

                                   คนผิงดาว

เพียงแค่ได้คิดถึงเธอ

ก็ทำฉันเพ้อจนไหวหวั่น

แม้ว่าสองเราต้องห่างกันไกล

แต่หัวใจ..ยังเป็นของกันและกัน

                 ฝากสายลมและแสงแดดอ่อน

                 อยากให้เธอพักผ่อนบ้างนะ

                 การงานอาจมากมายจนลืมพักกายา

                 ให้รู้ว่าฉันยังห่วงใย


                                                       ฤดูฝนเริ่มโปรยปรายมาแล้ว

                                                        ใจฉันแป้วเป็นห่วงนักหนา

                                                         ยิ่งตอนเดินกลับที่พักนะกานดา

                                                          กลัวหนักหนาว่าเอเป็นอะไร


อย่าเลิกงานดึกมากนัก

อยากให้เธอได้พักจะได้สดใส

แค่ตอนนี้อยากให้รู้ว่าคิดถึงมากมาย

ทั้งดวงใจรักนี้....มีเพียงเธอ


...
คิดถึงเรื่องเล่าหน้าฝนของเธอจังเลย.......พักผ่อนบ้างนะที่รัก

จะเก็บคำ ว่าคิดถึง รำพึงเพ้อ
ไว้ให้เธอ มารับ กลับไปซึ้ง
จะถนอม ความรักจาก ความคิดถึง
เก็บไว้ถึง วันกลับมา นะคนดี

ฉันก็ยืน มองดาว พราวพร่างฟ้า
ยังศรัทธา รักงาม ยามราตรี
ฝากความเหงา ของเจ้า กับดาวนี้
เก็บไว้ที ความเหว่ว้า ของตาหวาน

คิดถึงเธอ คิดถึงรัก อย่างมากมาย
แต่มิวาย ต้องห่าง ร้างเพราะการ
ภาระหนัก พักก่อน ผ่อนเรื่องงาน
อย่าร้าวราน ถึงงานหนัก รักไม่เลือน

ค่ำคืนนี้ มีแสงดาว พราวบนฟ้า
ท้องนภา ไร้แสงส่อง ของดวงเดือน
ฉันก็คิด ถึงเธอ เพ้อด้วยเหมือน
ยังไม่เลือน มองกัน ผ่านจันทร์ดาว

ท่ามกลางเมืองกรุงท้องฟ้าที่มืดมิด

แต่ไม่อาจปิดกั้นหัวใจดวงนี้ที่คิดถึงเธอได้

รู้ทั้งรู้ว่าความคิดถึงของคนๆนี้ไม่มีค่าอะไร

แต่ก็ไม่เคยเสื่อมคลายไปแม้กาลเวลาจะผ่านไปแค่ใหนกัน


                    แสงเรืองเรืองของไฟสลัวในเมืองใหญ่

                   ก็มิอาจดึงความสนใจไปอยู่ตรงนั้นได้

                   แม้คืนนี้มืดมิดดาวลับหายไป

                   แต่คนนี้ยังคอยส่งใจไปกับสายลม...ว่าคิดถึงเธอ


นานเนิ่นนานผ่านไปนานแค่ใหน

กี่เดือนที่ผ่านไปเธอจำได้ไหมนั่น

แต่คนคนนี้ถึงผ่านมานานแค่ใหนกัน

เธอก็ยังเป็นหนึ่งเหมือนวันวานที่ผ่านมานั้น...ไม่ผันแปร


............................................................................................

      ณ.ราตรีหนึ่ที่เพิงพักกายงชานกรุงฯ