ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

แม้ดาวจะอยู่บนฟากฟ้า
ไม่อาจตกลงมาให้เธออธิษฐาน
การรอคอยของเธออาจนานเท่านาน
จนเธอมองข้ามผ่านคนห่วงใย

เวลาที่เธอคอยดาวตก
ก็มีคนส่งรักไปคอยป้องปกห้วใจอ่อนไหว
เธออาจมองไม่เห็นไม่เป็นไร
ฉันจะช่วยอธิษฐานอีกแรงให้...รักตกลงมากลางหัวใจเธอโดยเร็ว

นั่งเหม่อมอง ภาพดาว บนฟากฟ้า
ทอประกาย แสงลงมา โลกสว่าง
ทำให้คน มืดมิด มองเห็นทาง
ได้ก้าวย่าง ไปสู่โลก แห่งความจริง

ขณะที่ ได้ทิ้ง ความว่างเปล่า
และความเหงา อันยืนยาว มานานนัก
คนหนึ่งที่ ยังคงเศร้า ได้ประจักษ์
กับความรัก ที่ทำลาย ความมืดมน

ทำให้คน ตาบอด อย่างตัวฉัน
เห็นแสงส่อง ชีวัน ได้เดินต่อ
จบเสียที กับการ ต้องเฝ้ารอ
รักแท้จริง ที่ถักทอ ความห่วงใย

จึงได้กลับ สู่โลก แห่งความจริง
สายน้ำนิ่ง เริ่มพลิ้วไหว ไหลรินหลั่ง
กับสายลม พัดเย็น เป็นเช่นดัง
ทุกสิ่งยัง คงหมุนเวียน เปลี่ยนตามกาลเวลา...

วันเวลาเลบผ่านไปไม่กลับ
ไปแล้วลับความสุขที่มีอยู่
เหลือไว้แต่ความเหงาที่เคียงคู่
เรายังอยู่กลับความเหงาเพียงผู้เดียว

ความเหงาครอบงำ
ประจำใจฉัน
ทุกคืนทุกวัน
ความฝันนั้นจาง

ความเหงาเป็นเพื่อน
มาเยือนยามสาง
หมอกเมฆเบาบาง
สายฝนสร่างซา

เหงาเอยเหงาจิต
ฝังติดตรึงตรา
วันนี้ขอลา
หลับตาก่อนเอย

กาลเวลาเปลี่ยนไปทุกทุกวัน
ความรู้สึกนั้นนั้นย่อมเลือนหาย
มนุษย์เรามีความรู้สึกมากมาย
ย่อมกลับกลายเปลี่ยนไปได้ตามกาล

แต่ถึงแม้กาลเวลาจะเปลี่ยนผัน
แม้คืนวันแปรเปลี่ยนให้แสนหวาน
แต่ความเหงายังคงอยู่คู่อีกนาน
คงอยู่ไปชั่วกาลคู่กับใจ