ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

พยายามจะลืมลืมทุกสิ่ง
พยายามจะทิ้งไม่ห่วงหา
พยายามทุกครั้งทุกเวลา
พยายามหลบหน้าให้ห่างไกล

เพราะว่ากลัวหัวใจมันยิ่งเจ็บ
เพราะว่ากลัวจะเก็บไว้ไม่ไหว
เพราะว่ากลัวร้องไห้แทบขาดใจ
เพราะว่ากลัวหวั่นไหวเมื่อใกล้กัน

แต่ยิ่งกลัวหัวใจกลับเรียกร้อง
แต่ยิ่งต้องห่างไกลยิ่งไหวหวั่น
แต่ยิ่งหลบกลับยิ่งต้องพบเจอกัน
แต่ยิ่งรักทำไมนั้น...ต้องเลิกรา...

ไม่ได้อยากร้องขอให้มากมาย
แต่ไม่รู้เพราะอะไรใจห่วงหา
แค่ได้เห็นไม่จำเป็นต้องสบตา
แค่มองหน้าเท่านั้นก็สุขใจ
เพียงเท่านี้ที่ใจฉันต้องการ
มากกว่านั้นรู้ว่ามันทำไม่ไหว
ก็ไม่รู้เหตุผลเพราะอะไร
ถึงไม่ยอมบอกความนัยให้รู้ตัว

เพราะสิ่งที่เธอทำฉันจึงต้องร้องไห้
จึงหลบมารักษาใจที่เจ็บช้ำ
แต่ดูเหมือนเธอไม่รู้ที่เธอทำ
แสนใจดำทำร้ายได้ลงคอ
อุตส่าห์ยอมทำใจไม่พบหน้า
ยอมเจ็บช้ำเสียน้ำตาแม้ใจขอ
บอกตัวเองเจ็บแค่นี้พอเถอะพอ
ในที่สุดฉันก็ไม่เป็นไร
แต่เธอสิวันนี้มาคุยด้วย
ถามหน่อยเถอะเธอช่วยตอบได้ไหม
ที่เธอทำแบบนี้เพราะอะไร
หลอกให้รักให้ทำใจยังไงกัน