|
หัวข้อ: กลอนสายฝน(ของคนเหงา) เริ่มหัวข้อโดย: NineJacky ที่ 02 พฤษภาคม 2008, 02:51:PM ช่วงนี้ฝนตก มันเหงาๆ ยังงัยไม่รู้ครับ
*****กลอนสายฝน(ของคนเหงา)****** สายฝนโปรยปรายนำพาความเหงา ท้องฟ้าสีเทาชุ่มชื่นถวิลหา เธอผู้เปียกฝนข้างกายยามฝนมา น้ำตาไหลรินคิดถึงเธอ ชีวิยังคงเดินตามทางฝัน ดวงตะวันนำพาพบวันใหม่ เท้าคู่เดิมพาเธอฉันเดินก้าวไป แต่ใยตัวฉันไกลห่างเธอ สายฝนโปรยปรายย้อนวันเวลา สายฝนนำพาเธอมาพบฉัน วันเวลาที่เรามีกันและกัน ความรักนั้นชุ่มฉ่ำดั่งสายฝน เธอผู้เหนื่อยล้าน้ำตาไหลริน สูญสิ้นความเชื่อในเราสอง ความหวั่นไหวในใจมาครอบครอง พาเราสองเหินห่างนิจนิรันดร์ ฉันผู้สิ้นคำสัญญากลางสายฝน ชีวิตคนต้องเดินตามทางฝัน เพียงคิดไปว่ายังมีกันและกัน แต่ความนั้นจดจำเพียงฉันเอง เสียงฝนประดุจดั่งคำสัญญา สายฝนพาหัวใจชุ่มรัก แม้นเป็นเพียงคนเคยรู้จัก ความรักนั้นคงอยู่นิรันดร ^__^ หัวข้อ: Re: กลอนสายฝน(ของคนเหงา) เริ่มหัวข้อโดย: nan ที่ 02 พฤษภาคม 2008, 06:29:PM (http://img388.imageshack.us/img388/9951/10411043392328th7.jpg) คนเหงาอย่างฉันนั้นเข้าใจ แต่ว่า..เหงาเกินไปก้อไม่ดีหรอกหนา เหมือนสร้างอะไรหลอกตัวเอง..ตลอดเวลา แต่ก้อยังเหงาเกือบทุกเวลาเหมือนกัน สายฝนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหยดน้ำตา..ฉันรู้ แต่เพราะเหงามากไปจึงพรั่งพรู ทั้ง-ทั้งที่รู้ไม่ได้เกี่ยวกับฝนเลย บางทีนะก้ออยากจะถามใคร-ใคร ว่ามีบ้างใหมที่ใจเขาเหงา-เหงา เพราะดูเหมือนว่ามีแค่ตัวเรา ที่มีอารมณ์เหงามากกว่าใคร-ใคร หัวข้อ: Re: กลอนสายฝน(ของคนเหงา) เริ่มหัวข้อโดย: ying *-* ที่ 03 พฤษภาคม 2008, 09:10:PM บางทีก็อยากถามไครเขา
ว่าเหงาเหมือนเราไหม อยากรู้ว่าเขาทรมานเเค่ไหน กับการที่ต้องจากคนรักไกลขนาดนี้ |