ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

หยดฝนหล่นมาตรงนี้
ไม่รู้คนดีเหงาไหม
ยามที่ฟ้าครึ้มซึมไป
ไม่รู้คนไกลเห็นมัน
แล้วเป็นเหมือนฉันเป็นอยู่
คือเฝ้ามองดูอย่างนั้น
และคิดถึงคนไกลกัน
เหมือนกับที่ฉันนั่งมอง
ไปยังสุดเส้นขอบฟ้า
เห็นเพียงเมฆาลอยล่อง
กับใจที่ฉันประคอง
ไม่ให้มันนองน้ำตา

สายฝนหยดลง ที่ตรงนี้
ทุกที เหมือนหยดใน หัวใจฉัน
มืดครึ้ม เศร้าซึม ทุกคืนวัน
หยดน้ำตา สายฝนนั่น เปียกท่วมใจ
สายฝน พัดพา มากับเหงา
ทุกทุกครั้ง ทุกคราว สัมผัสได้
เห็นสายฝน หยดลงมา ไม่ว่าเมื่อใด
ก็เหมือนน้ำตา จากหัวใจ รินไหลทุกที

          ฝนหล่นมาเหมือนฟ้าที่ร้องไห้
          เสียงฟ้าที่ร้องไปเหมือนใจที่พร่ำหา
          ลมพัดไหวเหมือนใจถูกพัดพา
          ประหนึ่งว่าฝนหล่น..เหมือนคนน้ำตาคลอ

วันที่ฝนฟ้ารินกินใจฉัน
ให้น้ำตาสองข้างนั้นมันนองเอ่อ
ให้หัวใจใส ๆ ในมือเธอ
มันเปียกชื้นเสมอด้วยน้ำตา
ก็เพราะว่าห่วงหาคนห่างไกล
ว่าเขาจะหนาวไหมไม่เห็นหน้า
ไม่ได้พบได้เจอเหมือนผ่านมา
ฉันได้แต่เช็ดน้ำตา...ลำพัง