พิมพ์หน้านี้

ปากเหวลึกอย่านึกว่าเหวตื้น
ปากเหวลื่นอย่าจ้องไปลองผลัก
ตกเหวหินปีนป่ายได้ง่ายนัก
ตกเหวรักเสือกสนไปจนตาย

เหวลึกราวเทียบกับดินฟ้า
เราก็พาร่างกายให้หน่ายหนี
เราต่างรู้ว่าเหวลึกทบทวี
แต่ก็ยังกระโจนลงรี่เร็วพลัน

เพราะเหวรักยากหาที่ปีนป่าย
หลงเวียนว่ายในเหวที่หลับฝัน
ไม่ยอมตื่นขึ้นรับความจริงนั้น
เหวรักบั่นทำลายจิตให้ติดจม

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน