ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

   เมื่อพบหน้ากับเธอเป็นครั้งแรก
                 
  มันเหมือนศรรักปักอกหกพันดอก
ดึงไม่ออกบอกไม่ถูกพูดไม่ได้
บอกได้ว่าจะรักเธอจนวันตาย
แต่ขอตายหลังหัวใจได้รักเธอ
 

เมื่อแรกพบ สบตา พาใจหวั่น
ทำให้ฉัน อยากใกล้ เมื่อไกลหน้า
อยากพบเธอ คนดี ยอดชีวา
โปรดเถอะมา พบฉัน อีกสักที

ไม่เห็นหน้า วันใด พาใจหวั่น
นึกถึงวัน ร่วมเรียง อีกสักที่
แม้จะพบ เพียงในฝัน คืนราตรี
ก็ยังดี ดีกว่า ไม่พบเลย

เพราะเธอดัง เมฆขาว ที่พราวสวย
แต่งเตติมด้วย แสงส่อง ที่อาบเชย
มองหน้า ครั้งใด ใจนั้นเฉลย
อยากบอกเธอ จังเลย ว่ารักเธอ