ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เขียนบทกลอนมาถึงบรรทัดสุดท้าย
แล้วข้างกายก็ยังคงว่างเปล่า
ทำไมหนอทำไม...หัวจัยช่างบางเบา
ยังคงบอกเล่าเรื่องราวความเหงา ซ้ำไปซ้ำมา

บทกลอนบทนี้ เขียนถึงเทอ
ฉันคงเพ้อ. . ละเมอเฝ้าฝันหา
คิดถึงนะคนดี . . คิดถึงเทออยู่ทุกเวลา
แม้จะคิดถึงบนหยดน้ำตา . .ก็อิ่มเอมใจ
 
ปิดไดอารี่เบาๆ แล้วเข้านอน
แม้น้ำตาจะเปียกหมอนสักแค่ไหน
ตื่นมาพรุ่งนี้. . ชีวิตดีกว่าที่เป็นไป
เทอคงไกลออกไป . . ต้องทำใจ . .ต้องยอมรับมัน

เขียนระบายออกมาเป็นบทกลอน
เขียนยามตอนที่คิดถึงเสน่หา
เขียนไปช้ำไประบายออกเป็นน้ำตา
ฟ้าดาวจ๋าฉันจะทำอย่างไรดี

ได้แต่ส่งความคิดถึง
ความคำนึงจากฉันได้รับไหม
ความห่วงหาอาทรที่ส่งไป
ช่วยรับมันสักนิดได้ไหมคนดี

จะไม่ขออะไรมากกว่านี้
เธอคนดีอย่าได้กังวลใจ
ฉันก็แค่แอบห่วงอยู่ไกลๆ
รับรองได้จะไม่เข้าไปวุ่นวายเรื่องของเธอ.....