ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บางครั้งความเศร้าใจที่ให้ฉัน
มันก็ทำคืนวันให้เข้มแข็ง
ในบางทีตรงนี้น้ำตาแดง
เจ็บปวดใจไร้สิ้นแรงจนเกินทน
ก็ยังมีความหวังให้ตั้งอยู่
ก็ยังทำให้รู้ในบางหน
การที่เราอาศัยใครสักคน
เป็นเครื่องช่วยหายใจจนมากเกินงาม
มันก็ทำให้เราเองต้องเจ็บ
เป็นบาดแผลยากเย็บเก็บคำถาม
ว่าทำไมหนอใจใยลามปาม
คิดถึงเขาในยามเหงาคนเดียว
ทั้งที่เคยทำให้ใจร้องไห้
ทั้งที่อยากตัดใจตายไม่ยุ่งเกี่ยว
คืนใดมองพระจันทร์อันกลมเรียว
สิ่งที่เหลืออย่างเดียวคือน้ำตา

ถ้าพระจันทร์รู้เขาคงจะเศร้า
ว่ามีคนขี้เหงาเอาแต่ร้องไห้
ยามเธอมองไปที่พระจันทร์คราใด
เธอก้อร้องร่ำไห้ไปซะทุกครา
ฉันเองก้อไม่รู้จะปลอบเธอยังไงดี
ความเศร้าที่เธอมีจะได้จางหาย
ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่เสื่อมคลาย
แม้ว่าเราจะอยู่แค่ในโลกออนไลน์
ก้อขอให้ฉันได้เป็นเพื่อนคอยปลอบโยน emo_29 emo_29