ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

โลกนี้คืออะไรแน่?

โลกเรานี้ ที่แท้คือ โรงละคร
ไม่ต้องสอน แสดงถูก ทุกวิถี
ออกโรงกัน จริงจัง ทั้งตาปี
ตามท่วงที อวิชชา จะลากคอ;

โลกนี้คือ กรงไก่ เขาไส่ไว้
จะนำไป แล่เนื้อ ไม่เหลือหลอ
จิกกันเอง ในกรง ได้ลงคอ
เผ้าตั้งข้อ รบกัน ฉันนึกกลัว-เอยฯ

หัวข้อธรรมในคำกลอน : พุทธทาสภิกขุ

เมื่อมั่งมีมิตรมากมายมิหมายหมอง
เมื่อมัวหมองมิตรมองเหมือนหมูหมา
เมื่อหมดมิตรไม่มีมุ่งมองมา
เมื่อมอดม้วยหมูหมาไม่มามอง

โลกนี้คือละคร  (คำร้อง - ทำนอง ไพบูลย์ บุตรขัน / ขับร้อง สุเทพ วงศ์กำแหง)

โลกนี้นี่ดูยิ่งดูยอกย้อน
เปรียบเหมือนละคร ถึงบทเมื่อตอนเร้าใจ
บทบาทลีลาแตกต่างกันไป
ถึงสูงเพียงใด ต่างจบลงไปเหมือนกัน

เกิดมาต้องตายร่างกายผุพัง
ผู้คนเขาชัง คิดยิ่งระวังไหวหวั่น
ต่างเกิดกันมาร่วมโลกเดียวกัน
ถือผิวชังพรรณ บ้างเหยียดหยันกันเหลือเกิน

โลกนี้คือละคร บทบาทบางตอน
ชีวิตยอกย้อนยับเยิน
ชีวิตบางคนรุ่งเรืองจำเริญ
แสนเพลินเหมือนเดินอยู่บนหนทางวิมาน

* โลกนี้นี่ดูยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไปเหมือนม่าน
เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน ปิดม่านเป็นความเศร้าใจ..

 emo_12 emo_12 emo_12 emo_12 emo_12

ชีวิตมีบทละคร
มีบทตอนให้มนุษย์ได้ฝึกฝน
มีทั้งสุขทั้งทุกข์คอยปะปน
คนทุกคนต้องดำเนินตาม...บทละคร

บทละคร ย้อนชีวิต อันผิดพลาด
นั้นสามารถ เปลี่ยนปรับ จับแก้ไข
ขึ้นกับลาย ปลายปากกา ลากเรื่อยไป
ตามแต่ใจ ต้องการ ผ่านลายมือ

จะเขียนกลบ ลบเขียน วนเวียนลาก
ก็ยังคง ปราศจาก หลักยึดถือ
ต่อให้ร้าย เลิศลํ้า จนรํ่าลือ
หากนั่นคือ ลีลา การแสดง

ตรงกันข้าม ความจริง สิ่งที่ทํา
หากล่วงลํ้า ตัวตน จนเสแสร้ง
ปิดไม่มิด พิษสง คงสําแดง
มันจะเผย ชี้แจง ด้วยตัวเอง