ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ครั้นท้องฟ้านภาลัยพัลยมืดดับ
สุรีย์ลับลาไกลไปขอบฟ้า
หัวใจเหว่ว้าวุ่นรุ่นอุรา
โอ้ดวงดารารักไปหนใด

หนใดหนอที่เจ้าไปจากใจพี่
หนใดหนอในธาตรีที่กว้างใหญ่
หนใดหนอบนฟากฟ้าอันแสนไกล
โอ้ ยาใจเมื่อไหร่หนาจะกลับมา...?

ถึงแม้..ดวงดาวจะลาลับขอบฟ้า
ถึงแม้..สุริยาจะเลือนลับดับแสง
ถึงแม้..ใครต่อใครจะสิ้นไรเรี่ยวแรง
แต่ฉันที่มันเป็นสีแดง..ไม่มีวันแบ่งให้ใคร

ถึงแม้สุริยาลาลับอัสดง
จันทราคงยงยืนมีแสง
ใจเราทังสองคนมีรักแรง
จะทอส่องแสงแรงรักดั่งจันทร์กับสุริยา

ถ้าเปรียบเป็นเหมือนจันทร์กับสุริยา
คงไม่มีวันได้พบหน้ากันหรอกใช่ไหม
ส่องแสงกันคนละเวลา..จะมาพบกันได้อย่างไร
อยากเจอกันแค่ไหนก็คงไม่...ไม่มีวัน