ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ดูเกลียวคลื่น ดั่งกลืนคำ กับน้ำไหล
เอ่ยรักใคร อาจไร้ค่า วาจาฉัน
มอบใจภักดิ์ หมดจักพลี เป็นนิรันดร์
มาผูกพัน มิผันผวน ริรวนเร

หากคลื่นซ้ำ ให้คำซัด พัดพาท่อง
ลอยลิ่วลอง ละล่องรัก ให้หักเห
ลมกระหน่ำ หรือกรรมหน่วง ดวงปนเป
สุดทะเล สิ้นเทรัก ปักหาดทราย

รอรักใคร แล้วไร้คลื่น ดั่งผืนฟ้า
รอเวลา ริว่ารัก จักมิหาย
รอเจอใคร แล้วใจคิด ติดมิวาย
รอเมื่อไร รักไม่เลือน เลื่อนลอยลา

ถึงวันนั้น ที่หวั่นนัก คงจักสิ้น
รักจบดิน ไร้จินต์ใด เกินใฝ่หา
จะยินคำ ใจย้ำความ ทุกยามมา
มอบวาจา หมดว่าใจ นี้ให้เธอ
*************************************

เพราะมากค่ะเจ๊  ยู+1นะจ๊ะ emo_54 emo_54 emo_54

ละลอกแก้ว รักแล้วก็ ให้ท้อจิต
ใคร่ครวญนิด ครุ่นคิดหน่อย จะถอยไหม
หรือรักแล้ว ละร้างรัก จักวางวาย
หนทางไกล หทัยก็ ขอคงเดิม
**********************************

เห็นเกลียวคลื่นพัดมากระทบฝั่ง
ตัวฉันนั่งมองดูน้ำตาไหล
เกลียวคลื่นซัดเข้าฝั่งยิ่งซ้ำใจ
คลื่นรู้ไหมว่าใครช้ำอุรา

ดูเกลียวคลื่น กลืนคำ ให้ช้ำชอก
รักที่บอก บิดเบือน เลื่อนลอยหาย
ขอเกลียวคลื่น สักครา ก่อนลาไกล
ช่วยกลืนความ ช้ำใจ ฉันไปที

โหมกระหน่ำ พัดพา อย่าให้เหลือ
ทั้งหัวใจ ที่เชื่อ ในเธอนี่
ซัดโถมมา น้ำตา อย่าให้มี
ขอคลื่นช่วย ปราณี กันสักครา
*****************************

พิศเกลียวคลื่น  กล้ำกลืน  ในดวงจิต
เหมือนชีวิต  ไม่เป็นไป  ดั่งความหวัง
ที่ดูเหมือน  รุ่งโรจน์  ก็กลับพัง
เหมือนดั่งคลื่น  กระทบฝั่ง  ก็ซาไป

ดั่งความรัก  ที่มี  เหมือนเกลียวคลื่น
ไม่ยั่งยืน  ฝืนทนชั่ว  อายุขัย
มีรักแล้ว  ยังมีใหม่  ได้เรื่อยไป
สุดอาลัย  เมื่อคลื่น  ซัดสาดมา

เมื่อแรกรัก  ปักใจ  ว่าของแน่
ไม่ผันแปร  เปลี่ยนไป  แน่ใจหนา
พอเลิกรัก  หมดใจ  ทำไมนา
อย่างกับว่า  ไม่เคยรัก  เลยหรือไร

แสนอาลัย  ทุกข์ใจ  ดูเกลียวคลื่น
ได้กล้ำกลืน  น้ำตา  ว่าไฉน
ความรักนั้น  มีอยู่  ณ  ที่ใด
คลื่นช่วยให้  คำตอบ  บอกฉันทีฯ

 emo_12 emo_12 emo_12 emo_12 emo_12

 emo_28

เกลียวคลื่นสาด ซัดมา พาคำตอบ
มองให้รอบ รักอยู่ ในทุกที่
เช่นเสียงคลื่น เป็นดั่ง เสียงดนตรี
บทกวี บรรเลง เพื่อผ่อนคลาย

สายลมแผ่ว พัดมา ตระกองกอด
แสงแดดส่อง ตลอด เห็นใช่ไหม
แทนความรัก อบอุ่น และห่วงใย
ธรรมชาติ มอบให้ แก่ปวงชน
*******************************

เกลียวคลื่นซัด สาดฝั่ง ยังม้วนหาย
สายลมมา แล้วไป ใจไม่สน
แสงสว่าง สลับ กับมืดมน
สิ่งต่างต่าง เห็นจน เคยชินตา

หยาดน้ำค้าง พร่างพรม ระเหยแห้ง
ดอกไม้สวย โรยแรง ตามชันษา
สัจธรรม นั้นคือ อนิจจา
แล้วจะหา อะไร มาจีรัง

มีเกิดมา ตั้งอยู่ มีรู้หาย
มีเสื่อมคลาย ผันแปร แต่ก่อนหลัง
เมื่อสร้างได้ อยู่ได้ ก็ต้องพัง
อย่าดึงรั้ง ทวนกระแส แห่งเวลา

ยิ่งฝืนไป ทำไป ใจยิ่งเจ็บ
เพราะมิอาจ เอื้อมเก็บ ปรารถนา
แล้วต้องช้ำ จ่อมจม ธารน้ำตา
ทั้งหมดเพียง เพราะว่า คิดพลาดไป
****************