ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

..จากวันนั้น..แสนนาน..จนวันนี้
..จากน้ำตา..ที่ร่วงพราว..ราวสายฝน
..จากหัวใจ..ที่ปวดร้าว..จนเกินทน
..เจ็บปวดจน..ไม่อาจย้ำ..จำน้ำตา

..จากชีวิต..อ่อนละมุน..ไม่อุ่นหนาว
..จากเรื่องราว..ร้าวฝัน..วันผวา
..ไม่เหลือเธอ..คนดี..ที่ผ่านมา
..ถวิลหา..ความหวานไหว..ใจไม่คืน

..โทษตัวเอง..ที่ผิด..คิดสับสน
..ยังเวียนวน..ทนอยู่..ไม่รู้หาย
..ความห่วงใย..มีให้..ไม่เสื่อมคลาย
..แม้สุดท้าย..ที่หวัง..ต้องพังลง

..คิดถึงเธอ..คนดี..ที่ฝันใฝ่
..อยู่แห่งใด..หัวใจ..ให้หายเหงา
..แม้ไม่เหลือ..ความทรงจำ..คำว่าเรา
..ขอรับเอา..ความคิด..ที่ผิดเอง

..ค่ำคืนนี้..ได้ยินเพียง..เสียงสะอื้น
..ยามหลับตื่น..ฝืนทน..จนผวา
..ไม่เหลือแล้ว..สิ่งใด..ในแววตา
..เมื่อต้องมา..พรากจากเขา..เราผิดเอง.  

ที่มา http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=poem&topic=5888