ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ค่ำคืนแห่ง  ความเหงา  ราตรีนี้         
คงจะมี  ก็แต่  แค่ลมหนาว
กับพระจันทร์  วันเพ็ญ  อีกดวงดาว         
ที่แพรวพราว  เป็นเพื่อน  คลายเหงาใจ

แต่นั่นแหละ  ส่วนลึก  ในดวงจิต   
ก็ยังคิด  อยากมี  เหมือนใครๆ
อยู่ต่อหน้า  คนอื่น  พอทนได้
ลับหลังไป  ก็หวั่นไหว  ไม่ทานทน

ก็อยากรู้  โลกนี้  มีอีกไหม
คนจริงใจ  ไม่หลอก  ให้สับสน
จะมีไหม  โลกนี้  เพียงสักคน
ก็จะด้น  ค้นหา  ถ้าหากมี

เพราะเข็ดแล้ว  กับรัก  คำลวงๆ
เป็นเหมือนบ่วง  ผูกมัด  ไม่ให้หนี
ผูกดวงจิต  ให้จำเจ็บ  ทบทวี
ให้ใจนี้  เหมือนหมกไหม้  ไร้ราคา

หากโลกนี้  ไร้ซึ่ง   คนจริงใจ
ก็ขอไป  อยู่คนเดียว  เสียดีกว่า
อยู่กับจันทร์  อยู่กับดาว  อยู่กับฟ้า
ยังมีค่า  มากกว่าอยู่  กับคนลวง

คำคืนที่ แสนเหว่หว้า เธอเหงาไหม
ไม่คิดจะ ลองหาใคร เคียงดูหรอ
ที่เขาจะ อยู่เคียงข้าง ได้เพียงเธอ
ทนได้หรอ ถ้าเธอนั้น ไม่มีใคร

เพราะค่ำคืน หน้าหนาว มันอ้างว้าง
คนบอบบาง อาจจะตาย ลงไปได้
แต่ถ้าหาก มีคนหนึ่ง อยู่ข้างกาย
คงไม่ตาย เพราะมีคน ช่วยบรรเทา

พี่ทิศเราเป็นเอามากนะเนี้ย
ถ้าไม่เจอคนจริงใจก็อย่ารักมันเลย
รักแล้วปวดใจจะรักไปทำไมให้ใจเจ็บ

ก็ยอมรับ  นะว่า  เราก็เหงา
ยามทุกข์เศร้า  ก็ไร้  คนข้างกาย
แต่ต้องทน  แค่นี้  ยังไม่ตาย
ลูกผู้ชาย  ทนได้  เพื่อรอเธอ

เธอคนนั้น  ที่ฝัน  ทุกค่ำคืน
ยามดึกดื่น  คืนหนาว  ที่เราเพ้อ
หวังสักวัน  ตัวฉัน  คงพบเจอ
แม้ละเมอ  เจอในฝัน  ฉันก็พอใจ

อันหนาวกาย  เท่าไร  ไม่เคยหวั่น
ทุกคืนวัน  ผ่านมา  ยังทนได้
สุดจะทน  ก็คือ  มันหนาวใจ 
หวังเพียงให้  ใครสักคน  ช่วยบรรเทา

การบรรเทา ความหนาว คือใจรัก
หากประจักษ์ รักแท้ แก้ความหนาว
ก็จงมอง หาใคร ที่เหมือนดาว
ส่องสกาว มอบความอุ่น ด้วยหัวใจ