|
หัวข้อ: ระเหยเป็นไอ ไปบนฟ้า.. เริ่มหัวข้อโดย: ดอกไม้สีหม่น ที่ 02 พฤศจิกายน 2007, 10:37:PM อยู่กับลมหายใจที่แผ่วเบาและเหว่ว้า
มีรัก..แต่ไร้ค่าในสายตาเขา เวลาหมุนไป..ทำให้เธอลืมคำว่าเรา ทอดทิ้งฉันไว้กับความเหงาความเดียวดาย ยืนอยู่อย่างคนไร้เรี่ยวแรง ร้อยล้านเข็มทิ่มแทง..จนร้องไห้ เหนื่อยล้าจนท้อ..เหมือนคนใกล้ตาย รอนแรงเกินทำใจไปจากเธอได้ หัวใจสลายอย่างคนหมดอาลัย รักของเราไม่ช้าเร็วก็คงจบ คิดคูณหารบวกลบ ค่าเท่ากันอย่าสงสัย ในวันนี้ไม่ว่าเธออยู่หรือ จากไป มีค่าไซร้ " เท่ากัน " เกินเยียวยา นึกขำในความรักของสองเรา ยิ่งคิด ก็ยิ่งเหงาเหมือนคนบ้า แต่ก็ขอบคุณความรักและโชคชะตา ที่ผูกพันเรามาและพาเราจากกัน ในเมื่อเราเข้ากันไม่ได้ ฉันคงมีสิทธิ์รักเธอต่อไป ในความฝัน ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอหมดรักกัน สักวันหนึ่งฉันเองคงจะรู้สึกเหมือนเธออย่างนั้น..แม้มันต้องใช้เวลา รักของเราเหมือนปติมากรรมน้ำแข็งอันเลิศล้ำ แสงแดดคือบ่อเกิดของความเจ็บช้ำ ละลายความรักสวยล้ำค่า ไม่นานก็เหลือเพียงหยาดหยดน้ำไหลออกมา สุดท้ายก็ระเหยแห้งขึ้นไปบนฟ้า...ไม่เหลืออะไร ** สวัสดีค่ะ ทุกคน เราเป็นคนที่ชอบแต่งกลอน มาก ถึงมากที่สุดคนหนึ่ง คาดว่าแต่งทะลุร้อยไปแล้ว แต่น่าเสียดายนักหนา ที่เราพึ่งมาเจอที่นี่ และกลอนของเราก็หายไปกับไวรัสงี่เง่าที่ทำลายฮาร์ดดิสก์ ของเราจนพังยับเยิน T^T ยังไง ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ ฝากผลงานที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร ไว้ในอ้อมใจด้วย อ้อ! เราชื่อกิ๊กค่ะ ปล. กลอนบทนี้แต่งไว้ตั้งแต่ต้นปีแล้วค่ะ โชคดีที่ได้ปริ๊นส์เก็บไว้บ้างเป็นบางบทที่ประทับใจในฝีมือตัวเอง ก็เลยยังอยู่ค่ะ หุหุ ^^ |