พิมพ์หน้านี้ - …พี่ยังรักเธอไม่คลาย…

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนบอกรัก => ข้อความที่เริ่มโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 28 พฤศจิกายน 2023, 07:19:AM



หัวข้อ: …พี่ยังรักเธอไม่คลาย…
เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 28 พฤศจิกายน 2023, 07:19:AM


…พี่ยังรักเธอไม่คลาย…


e0Q3OC2KCYs

“…สายลมพริ้ว จูบเธอ มิใช่อื่นใด
โปรดจำไว้ นั่นคือ ลมจูบจากพี่
เป็นสัญญาว่ารัก ด้วยจิตใจภักดิ์ ยิ่งชีวี
พี่ขอเพียงไมตรี แม้เพียงธุลี ก็ชื่นใจ…”


qjk5UFD_3D4

…ลมหนาวเปลี่ยว เหลียวเพ็ญ มิเห็น หาย
“ตราบชีพนี้ วอดวายเป็นเถ้าถ่าน”
จะขอรัก จะขอภักดิ์ ปักดวงมาน
จวบแม้กาล นานนับ สิ้นกัปกัลป์…

โซ…เซอะเซอ
28 พฤศจิกายน 2566




หัวข้อ: Re: …พี่ยังรักเธอไม่คลาย…
เริ่มหัวข้อโดย: ดอกกระเจียว ที่ 06 ธันวาคม 2023, 07:57:PM


อยู่กันมาก็ชราแล้วหนอแก้วจิต
โอ้ชีวิตจักยั่งยืนไปคืนไหน
พอฟ้ามืดก็มุดมุ้งจรุงใจ
พอดับไฟยิ่งมืดหม่นทนเดียวดาย

พอหลับฝันครั้นได้ตื่นจึงชื่นอก
จนสับปหงกทนหลับต่อทั้งใจหาย
มันทนทานมานนานปีแล้วใจกาย
หากไม่ตื่นคงวุ่นวายใครหลายคน

เมียไม่มานหลานไม่วุ่นทุนเราน้อย
ทนนอนหนาวเย็นจ้อยจ้อยมากี่หน
ทุกวันนี้ห้าสิบปียังเป็นคน
แต่เป็นคนที่ค่อนข้างช่างชรา

เขาไปไหนต่อไหนไม่รู้แล้ว
บ้างไปเป็นกวีแก้วน่าอิจฉา
แต่นี่เราเหลืออดทนจนทำนา
หวังแค่มีข้าวปลาไม่ยากจน

แก่กว่านี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงดู
คิดไปเป็นพระครูอยู่สักหน
เห็นเขาเป็นทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่เวียนวน
เราดันเป็นคนจนอยู่ท่าเดียว

แม้ไม่ได้เป็นครูไม่น้อยใจ
แก่ปูนนี้ถึงแม้ใจยังโดดเดี่ยว
รู้มาจนหมดโลกเสียแล้วเชียว
เป็นได้แค่ดอกกระเจียวก็ปลื้มใจ

ดอกกระเจียวจร้า



หัวข้อ: Re: …พี่ยังรักเธอไม่คลาย…
เริ่มหัวข้อโดย: โซ...เซอะเซอ ที่ 26 พฤษภาคม 2024, 09:01:PM


…ลมหนาวเปลี่ยว เหลียวเพ็ญ มิเห็น หาย
“ตราบชีพนี้ วอดวาย เป็นเถ้าถ่าน”
จะขอรัก จะขอภักดิ์ ปักดวงมาน
จวบแม้กาล นานนับ สิ้นกัปกัลป์

ซึ่งร้อนอก นรกไฟ อาลัยสุม
ปะทุรุมเร้าจิต ครุ่นคิดฝัน
ทิ้งหน่วงหนัก พักร้อน คืนย้อนวัน
ระรึงขวัญ ฉันเธอ เพ้อสองเรา


qjk5UFD_3D4

โซ…เซอะเซอ
25 พฤษภาคม 2567



…เสียงสายฝนปนกับความเหงา
ยามที่มันคลุกเคล้ากันอย่างลงตัว
ช่างปลุกเร้าหัวใจให้ไหวสั่นระรัว

…ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืน
มีเพียงเสียงกลอนที่ฉันพอจะหยิบยื่น
แทนเสียงคลื่นแห่งความอาลัย

…หวังถ้อยคำอบอุ่นนี้ช่วยปลอบบรรเทา
ความโศกเศร้าเปลี่ยวเหงาใจ
เพื่อพรุ่งนี้เธอจักเริ่มต้นวันใหม่
ด้วยหัวใจที่สดใสเบิกบาน

(ว่าจะเลิกเขียนกลอนเพ้อๆแล้วนะ
แต่บรรยากาศค่ำคืนที่ฝนตกพรำๆเช่นนี้…
…มันอดไม่ได้จริงๆ)