ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

 emo_116

ยามเหมันต์ ผันเยือน เคลื่อนมาหา
ลมพัดพา ไอเย็น มาเป็นสาย
คนเคียงคู่ อยู่ไหน ไร้เงาชาย
เพียงใจหมาย อิงอุ่น ละมุนละไม

เห็นคนอื่น ชื่นฉ่ำ สำราญจิต
แอบแนบชิด เคียงกัน วันฟ้าใส
ป้อนคำหวาน ซ่านซึ้ง ตรึงดวงใจ
บาดทรวงใน ไห้หวน ทวนระทม

ยามลมหนาว พัดมา หาเสื้อสวม
อีกผ้านวม ทับร่าง อย่างเหมาะสม
แต่ไฉน ยังหนาว ร้าวระบม
ร้องระงม ข้างใน ใจสะเทือน

วอนเหมันต์ หันไป จากใจนี้
อย่าตามจี้ ฤทัย ใจถูกเฉือน
เจ็บกี่หน ทนได้ ใช่ลืมเลือน
เจ็บทุกเดือน รู้ไหม? ใกล้เมนมา

 emo_116

พันทอง
๔/๑๑/๖๓

 emo_116

ลมหนาวเหน็บ เจ็บแปลบ ช่างแสบแสน
อยู่ต่างแดน แคว้นใด ให้ห่วงหา
แม้นแนบเนื้อ นวลนาง มิร้างรา
อุ่นกายา แท้เทียว มิเปลี่ยวทรวง

ลมหนาวเย็น เป็นทุกข์ สุขจบสิ้น
เสื้อขาดวิ้น แหว่งโหว่ โถน่าห่วง
พระพายพัด ผ่ายพลิ้ว ลิ่วลมลวง
ข้างในกลวง กลับกลาย คล้ายตรอมตรม

จะห่มผ้า ผิงไฟ ไล่ลมหนาว
น้ำค้างพราว พร่างมา พาใจขม
จะยากดี มีชื่อ หรือต่ำตม
ก็ระทม ทั้งนั้น เหมันต์เยือน

อาจบางครา หน้าเชิด เถิดจงรู้
คนมีคู่ ข้างกาย คล้ายมีเพื่อน
ได้พูดจา พาที มิแชเชือน
เปรียบเสมือน ฟ้านั้น พลันคู่ดาว

พันทอง
๑๓/๑๑/๖๓

 emo_116

 emo_116

อาทิตย์แย้ม แซมหมอก ยั่วหยอกเย้า
เสียงนกเขา ขับขาน หวานผสม
กล่อมดงดอย พลอยชื่น มิขื่นตรม
เย็นสายลม โชยมา  พาเว้าวอน

ละอองไอ ไหลเอื่อย เลื่อยล่องรื่น
เช้ารีบตื่น ลืมตา พาทอดถอน
ปิดขี้เกียจ อีกครั้ง หวังตืนนอน
ต้องรีบจร แล้วหนอ เพราะมีงาน

พันทอง

๑๖/๑๑/๖๓

 emo_126

อุ่นไอแดดเพียงครู่ใจสั่นหนาว
อุระร้าวหวนระลึกวันวาน
กอดถนอมคู่เขนยสอดผสาน
ตราบเท่านานกลับจากในเหมันต์
ปล่อยข้าไว้ให้ลมระโหมพัด
ใคร่สกัดเย็นนอกไม่สากรรจ์
ต่างในทรวงห่วงหาเพลิงอนันต์
อุ่นเพียงจันทร์คู่ชมกว่าฟืนไฟ