|
หัวข้อ: พล่าใจ เริ่มหัวข้อโดย: พันแสง ที่ 18 เมษายน 2020, 12:36:PM พล่าใจ ที่มาใยเจ้าจึงหลอกลวงหักทรวงพี่ จงใจย่ำขยี้ไม่มีเหลือ เคยมอบความอบอุ่นต่างจุนเจือ บัดนี้มาร้างเรื้อมิเอื้อรัก ลืมพี่แล้วแรมไกลหนใดเจ้า หลงคอยเฝ้าครวญหาเกินกว่าหัก- หัวใจ แม้ เจ็บช้ำระกำนัก ก็เกินจักลืมคำที่รำพัน เจ้าว่ารักพี่แน่มิแปรอื่น ทอดไมตรีหยิบยื่นชวนชื่นฝัน หลงโง่งมชมเงาคลอเคล้าพลัน กลับเสกสรรปั้นวางอำพรางตา เปรียบกังหันเหลิงลมพัดพรมพร่าง คงมิต่างนุชนาฏ ปรารถนา- ที่มิเคยยึดมั่นในสัญญา ตลอดเวลาเปลี่ยนแปลงตามแรงลม เจ้าคงมองพี่เป็นเศษเดนสวาท ที่หมาย มาส สูงไกลหวังได้สม ลวงร้อยลิ้นมารยาปั้นคารม จนพี่จมหล่มเล่ห์เพทุบาย สูงสุดเอื้อมเหลื่อมล้ำต้อยต่ำหล้า จันทร์จูบฟ้าราตรีรังสีฉาย พี่ชาวดินผินชมเพียงลมชาย แม้ละม้ายใกล้ชิดจุมพิตปราง เหลือริ้วรอยเย้ายวนให้ครวญหา เจ้าหลบเร้นซ่อนหน้า ดุจฟ้าสาง ผลัดให้เดือนเลือนดวง ห้วงนภางค์ ทิวาวางดวงวัน ก็ผันไกล หากแต่ฟ้าร้างแถงเพียงแค่ครู่ แต่พธูแรมร้างไปทางไหน เถิดเจ้าคงมิเหลือแล้วเยื่อใย จึงตัดรักอาลัยไร้ปราณี พันแสง 18-04-2563 hL9M84IF9nM https://rachan929.blogspot.com/2020/04/blog-post.html |