ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

(https://scontent.fbkk12-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/38493438_2138329709570844_8056158994210750464_n.jpg?_nc_cat=0&oh=2b6979a5e0adb27cc9cc7e0c4b758074&oe=5C05CF16)
   emo_111 อันอ้อยตาลหวานลิ้นแต่กินยาก  emo_62

โถ...เห็นกันอยู่หลัดหลัดมาพลัดพราก
กลอนหลายหลากรสคำเคยฉ่ำหวาน
มาบัดนี้คล้อยศิลป์กวินกานท์
ก็มินานเท่าใดให้เปลี่ยนแปลง

หวังจะขุดรากเหง้าให้เข้าที่
ออกพาทีถ้วนทั่วหัวระแหง
กระโดดเข้าร่วมวงฝ่าธงแดง
ร่วมลงแรงถักทอศิลป์ก็เดิน

หากแต่เจียดคำคายน่าอายนัก
จืดทะลักดักหน้านำพาเหิน
หวานมิส่งลงศิลป์กวินเมิน
กองพะเนินเกินแก้ย่ำแย่จริง

จำบุกป่าฝ่าลงในดงอ้อย
ขอสักร้อยลำต้นประพนธ์หญิง
ทั้งรากใบให้ขย้ำฉาบคำอิง
หวานเข้าสิงสรรพางค์ให้พร่างพรู

กัดหนุบหนับจับทางระหว่างลิ้น
ฟันฟางบิ่นนึกคำหวานล้ำหรู
สองมุมปากเลือดพราวลงกราวกรู
หวังเช้าตรู่หวานคำให้หนำใจ

ตื่นแต่เช้า น้าวจิตลิขิตต่อ
โอละพ่อปากแตกหลายแยกให้
จะเอื้อนอ่านขานคำช้ำทรวงใน
จะจุดไฟเผาอ้อย เถอะคอยดู

 emo_89 emo_89
ฮืมมมมมมมมมม ฮ่าๆ
พิณจันทร์
๕ สิงหาคม ๒๕๖๑

แต่งไว้ยามหิวเมื่อกี้

อันอ้อยหวาน แทะกิน เหลือแต่ซาก

ขนมจาก หวานอยู่ มิรู้หาย

ขนมครก หวานมัน ยังจางไป

 แต่หวานใจ ยังหวานอุ่น ละมุนทรวง

อันว่าน้ำ ต้มผัก ไม่ยักกร่อย

มือน้องน้อย บรรจงตัก ให้กับพี่

เติมความรัก ความใส่ใจ ในหวังดี

แต่มื้อนี้ พี่ขอเปลี่ยน เป็นเมี่ยงปู

เป็นน้ำพริก ถ้วยเก่า เจ้าแสร้งว่า

ถึงเวลา ก็จืดจาง ทำห่างหนี

อยากจะบอก ให้เข้าใจ ในตอนนี้

น้ำพริกดี กินจนตาย ไม่กลายไกล

ถึงจะมี มัสมั่น หวานมันให้

มีปลาช่อน ผัดคื่นช่าย น้ำลายไหล

ผัดคะน้า ลาดปลาเค็ม ผัดหอยลาย

อย่าห่วงใย ใจพี่แข็ง ดั่งแท่งปูน

เป็นเสาเหล็ก แปดศอก ตอกเป็นหลัก ถึงใครผลัก นานเท่าไร เสาไม่ไหว

เพราะมีเจ้า เป็นตอหม้อ ลงรากไว้

อยากเท่าไร จะกล้ำกลืน ทำฝืนทน