ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ดาวระยิบพริบพร้อยล่องลอยฟ้า
เคลื่อนตามกาลผ่าน,พา  ฟ้าไสว
คลี่ราตรีสีนิล ทั่วถิ่นไพร
งามวิไลนักแล้วในค่ำคืน

ฉันยิ้มรอ ใครหนึ่งรำพึงหา
ตามสัญญาจะรอ อย่างรู้ตื่น
อาจมีบ้างเผลอท่าหลับตายืน
ด้วยจุดหมายแห่งคืน เพื่อพบเธอ

จะเป็นเธอดอกไม้ สายลมหนาว
ที่พกพาเรื่องราว เล่าเสนอ
หรือเป็นเธอดวงดาวคราวละเมอ
นำเรื่องราวล้นเอ่อ มาพูดคุย

อมยิ้มวาดภาพเดา มโนนึก
ถึงดาวดึก ดาวใด ใครแก้มตุ่ย
หรือคือเธอผู้นั้นม่านเมฆปุย
ที่ด้อมด้อมดุ่ยดุ่ยแล้วลิ่วลม

แต่ใจก็หวนนึกไปแต่ก่อนโพ้น
ถึงหยาดคำอ่อนโยน สนิทสนม
ของดอกไม้หอมชื่นชวนรื่นรมย์
ทำให้ใจนึกชมชื่นชอบนัก

ก็คงรอ รอเธอแม้ในฝัน
เพื่อการได้พบกันอย่างพร้อมพักตร์
จากเธอคนคุ้นเคยเอยรู้จัก
มาแบ่งปันความรักความอาทร

อาจคลาดคราลานอนก่อนฟ้าสาง
ฝากสัญญามาวาง กลางใจก่อน
หากวันหน้าวันไหนได้กลับคอน
โปรดฝากถ้อยร้อยกลอนอ้อนเอิ้นมา

ม่านฟ้าเปิดทักฤดูสายลมร้อน
ผีเสื้อฟ้อนรำบายปลีก ไม่หลีก ,นิ่ง
มองดอกไม้ไหวเอน งดงามพริ้ง
ช่วยให้โลกนี้ยิ่งน่ารักนัก

ฉันวาดภาพนิทาน มาสานฝัน
ของวานวันนั้นเราเสลาสลัก
เอย...จู่จู่ ใจแว่วทำนองรัก
เพียงช่วงวรรค ก็เคลิ้มในหัวใจ

จึงหวนถึงสัญญาคราเริ่มต้น
จะคิดค้นนิทานกานท์สดใส
ลงทำนองพร้องเสียงจากทรวงใน
ของหทัยฝากไว้ในนิทาน

หมายหยิบดาวจากราวฟ้ามาแนบชิด
แทนดวงตาที่มืดมิดของใคร,ผ่าน
บทร้อยกรองพร้องเสียงเสนาะมาน
เพียงเพื่อรินกลิ่นกานท์ผ่านทำนอง

เพียงเพื่อรินกลิ่นกานท์ผ่านทำนอง

ยินดีที่รู้จัก

เห็นนวลเมฆหมู่น้อยลอยละล่อง
ท่วงทำนองคล้องเกี่ยวเคียวเขนย
ของรุ้งเรียวเกี่ยวกอดแนบเช้า,เชย
แย้มเย้ายามอุษาเอย ให้งามวัน

แทรกแสงเช้าเงาแต้ม กับแก้มน้อย
ลอดไรผมปริบปรอยให้พร้อยฝัน
ตระการตากับธรรมชาติวิลาสครัน
จึงแอบเย้าลมคิมหันต์ ยามตื่นชม

แล้วนึกวาดนิทานของเด็กน้อย
เริ่มแต่รอยปางบรรพ์ กาลผสม
สมัยให้เข้ากับช่วงสายลม
ที่เอื้ออวยตากลมนั่งชมภาพ

ทั้งแท่งสี ดินสอ เจ้าขอเขียน
ลายเส้นดูวกเวียน เพียรทาทาบ
จมูกปากจรดกันหน้าตาอาบ-
รอยความคิดซึมซาบกับภาพนั้น