|
หัวข้อ: ดาวเอ๋ย เริ่มหัวข้อโดย: พยัญเสมอ ที่ 22 มีนาคม 2014, 12:42:PM ดาวเอ๋ย นอนนับดาวบนฟ้าอุราหวั่น พาใจฝันเคลื่อนคล้อยลอยสู่สรวง ดาวกระพริบดุจเพชรเด็ดงามดวง ดูโชติช่วงเฉิดฉายประกายแพรว แลวูบวาบวับวับระยับระยิบ คิดจะหยิบดาวดวงจากท่วงแถว มาประดับกับแหวนแสนวาวแวว แทนดวงแก้วเพชรมณีมีราคา จึงกล่าวถามดาวเอ๋ยเคยบ้างไหม จะมีใจเกลือกกล่นอยู่บนหล้า ทิ้งสวรรค์ชั้นแถนแดนนภา จุติมาเป็นดาววับวาวใจ รอเสียงดาวเงียบฉี่ไม่มีตอบ คงไม่ชอบชมดินถิ่นอาศัย เจ้าเปรียบดั่งนกยูงสูงเกินไป เกินกว่าใครจะคู่ควรรัญจวนจินต์ ข้าคงเป็นแค่มนุษย์สุดต่ำต้อย ไม่อาจสอยดวงดาวคราวถวิล ทนหวานชื่นเก็บช้ำน้ำตาริน เมื่อได้ยินไก่ขันมา..จึงลาดาว Orion264(มือขวา) ๒๒ มีค ๕๗ ปล. หมู่นี้ไม่รู้ผมเป็นอะไร..จะคิดจะจับจะเขียนกลอนอะไรก็รู้สึกตีบตันไปหมด...คิดไม่ออก คล้ายวิญญาณนักกลอนลอยออกจากร่าง.... emo_111 หัวข้อ: Re: ดาวเอ๋ย เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 22 มีนาคม 2014, 05:22:PM emo_116 emo_126 เห็นใครนอน นับดาว ร้าวหวั่นไหว ฤๅเศร้าใจ ในรัก หนักใจสาว โดนทิ้งขว้าง กางกั้น ปั้นเรื่องราว น้ำตาพราว พร่างพรู อยู่เป็นนิจ อยากจะปลอบ ตอบถ้อย คอยห่วงหา ร้องเพลงมา ขับขาน หวานสนิท แต่ห่างไกล เกินเยี่ยม เจียมชีวิต พรหมลิขิต ขีดเส้น เห็นเลือนลาง จึงได้แต่ แลลิบ ระยิบยับ จึงได้แต่ แวววับ จับฟ้าสาง จึงได้แต่ ชะแง้ แดจืดจาง จึงได้แต่ แพ้ทาง ระหว่างเรา พันทอง ๒๒/๓/๕๗ emo_116 emo_126 |