ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ทุกครั้งที่ฉันลืมตาต้องตื่น

รู้ไหมต้องฝืนใช้ชีวิตลำพังอย่างอ่อนไหว

กี่ปีแล้วที่เธอด่วนจากฉันไป

ปล่อยทิ้งฉันไว้ต่อสู้เพียงลำพัง

          .....................................

ภาพวันสุดท้ายฉันยังจดจำ

เธอกอดกำกุมมือฉันแนบไว้

ประโยคสุดท้าย...

บอกทั้งชีวิตรักฉันมากกว่าใคร

ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ใกล้ดูแล

          ...................................

ลมหายใจสุดท้ายของเธอค่อยอ่อนลง

น้ำตาฉันยังคงหยดลงรินไหล

ขอร้องเถอะฟ้าอย่าพรากเธอจากฉันไป

หากแลกชีวิตกันได้...แม้ต้องตาย ฉันยอม

            ..................................

วันนั้นจวบจนวันนี้

อยากบอกเธอคนดีฉันยังนึกถึง

หลับตาเถอะที่รักอย่าห่วงคำนึง

รักที่ให้ฉันลึกซึ้งไม่เปลี่ยนใจ

รับรองสัญญากับตัวเองที่ให้ไว้ 

สัญญากับหัวใจ...ว่าจะไม่มีใคร... 

       "มาแทนที่เธอ" 

แม้อะไรพรากเราให้จากไป
แต่ว่าใจยังอยู่ทึ่ตรงนี้
แม้ว่าเราไม่อาจอยู่ดูสิ่งที่มี
แต่ความรู้สึกที่แสนดีอยู่ที่ใจ
วันนี้อาจอยู่เพียงลำพัง
แต่สิ่งที่อยู่ยังไม่หวั่นไหว
ก็คือรัก คือคิดถึงตลอดไป
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ตรงไหน
เธอก้เป็นเธอสำหรับใจฉันเหมือนเคย

ขอบคุณค่ะ
^^

วันนั้น  จวบ  จนวันนี้
เธอคนดี  ปล่อย  ไปเถอะหนา
วันนี้ฉัน   อยู่  บนจันทร์ธา
คิดซะว่า  ไม่อาจที่  จะมีวัน  ได้พบกัน
ปล่อยหัวใจ  ไปกับฝัน
เริ่มรักใหม่  กับวัน  เวลา  ที่แสนหวาน
ความรักเก่า  ที่มันขม  ปล่อยไป  กับวันวาน
เพราะว่ารัก  ของเรานั้น ...
อาจไม่มี  วัน  เป็นแบบเขา
คนของเรา  ที่เธอคิด  คงมี  แต่ในฝัน
ฝากบอกฟ้า  วอนว่า  คิดถึงกัน
แล้วฉะนั้น  คนบนฟ้า  เช่นฉัน  จะได้ยิน

         ในชีวิตนี้เราพูดว่า..สวัสดี..และ..ลาก่อน..กี่ครั้ง

     และ ทุก ทุกครั้ง เราก็ยังอยู่ได้

    ถึงวันนี้..ต้องพูด ลาก่อน อีกครั้ง เพราะเธอจากไป
   
    เข้มแข็งเข้าไว้  แม้ใจ..จะอ่อนล้าก็ตาม....

                 เป็นกำลังใจให้ครับ..

ซักวันหนึ่งฉันคงได้เจอคนที่สามารถดูแลฉันแทนเขาคนนั้นได้
มันคงมีซักวันหนึ่งละนะ....