พิมพ์หน้านี้ - *** วันวาเลนไทม์ให้บทเรียน ***

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนวันวาเลนไทน์ => ข้อความที่เริ่มโดย: สมพงศ์ ชูสุวรรณ ที่ 13 กุมภาพันธ์ 2014, 12:36:PM



หัวข้อ: *** วันวาเลนไทม์ให้บทเรียน ***
เริ่มหัวข้อโดย: สมพงศ์ ชูสุวรรณ ที่ 13 กุมภาพันธ์ 2014, 12:36:PM

(http://upic.me/i/7q/387827_351402138288819_913071649_n.jpg) (http://upic.me/show/49591969)

*** วาเลนไทม์ให้บทเรียน ***
 
** กว่าจะเกิดมาเป็นคนนั้นแสนยาก
 แม่ลำบากเวทนาน้ำตาไหล
 ทนอุ้มท้องร้องครวญรัญจวนใจ
 ด้วยสายใยรักลูกและผูกพัน

 ** กว่าจะโตแม่ทำงานเพื่อเลี้ยงลูก
 ด้วยโซ่ใจพันผูกอย่างมหันต์
 ถึงเหน็ดเหนื่อยเจียนตายวายชีวัน
 เพื่อลูกนั้นแม่ยอมทนไม่บ่นเลย

** มาวันนี้ลูกโตเป็นสาวแล้ว
 ดุจดวงแก้วประดับใจไม่นิ่งเฉย
 แม่อบรมสั่งสอนอ้อนภิเปรย
 ว่า "ลูกเอ๋ยผู้ชายคล้ายภมร"

 ** อย่าเชื่อคำหลงคำที่พร่ำบอก
 เขาจะหลอกเขาจะลวงดวงสมร
 เมื่อได้แล้วเขาทิ้งไปไม่อาวรณ์
 ถูกหลอกหลอนจะเจ็บช้ำระกำทรวง

** พบชายหนึ่งพึงใจช่างน่ารัก
 จึงประจักษ์ว่ารักนั้นนั่นใหญ่หลวง
 เอาใจเก่งน้ำใจดีคงมิลวง
 เลยตกบ่วงความรักสลักใจ

** ครั้นมาถึงวันสำคัญดังมั่นหมาย
 วาเลนไทม์ที่หนุ่มสาวเฝ้าฝันไฝ่
 เป็นฤกษ์ดีจะพลีกายและปล่อยใจ
 ก้าวลงในแหล่งกามาน่าอายจริง

** ปล่อยทั้งตัวปล่อยทั้งใจให้เชยชื่น
 เป็นวันคืนสุขสมอารมณ์หญิง
 หลงคิดว่าเขาจริงใจไม่ประวิง
 ทุกทุกสิ่งจึงมอบให้ชายเชยชม

** ครั้นเวลาผ่านไปไม่นานนัก
 พิษความรักเริ่มออกลายให้ขืนขม
 เขาปลีกตัวจากไปใจตรอมตรม
 อกระบมกลัดหนองนองน้ำตา

** โอ้แม่จ๋า...... ลูกผิดไปอภัยเถิด
 เรื่องมันเกิดเพราะคิดผิดจิตโหยหา
 กว่าจะรูว่าเขาหลอกชอกช้ำมา
 เสียน้ำตาและเสียตัวลูกชั่วไป

** นับแต่นี้จะจดจำคำแม่สอน
 ทุกทุกตอนยึดถือมั่นไม่หวั่นไหว
 ประพฤติดีไม่หนีหน่ายทั้งกายใจ
 จารึกไว้ "วาเลนไทม์ให้บทเรียน"

กัลปังหา ดอกไม้แห่งท้องทะเล

(http://upic.me/i/0a/1472011_531365076959628_1025740792_n.jpg) (http://upic.me/show/48423767)


หัวข้อ: Re: *** วันวาเลนไทม์ให้บทเรียน ***
เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2014, 02:14:PM
emo_116 emo_126
อันวัวหาย แล้วล้อมคอก บอกกันทั่ว
ยังเมามัว หลงลืม ดื่มจนเลี่ยน
หมู่ภมร ชอนสิ้น บินวนเวียน
ไม่ละเพียร เจียนจบ พบทางตัน

อันวาทะ ชายชาญ ช่างหยดย้อย
ปานน้ำอ้อน ถ้อยความ ยามกระสัน
หลงลมปาก เปลืองตัว ชั่วชีวัน
ต้องมีอัน เจ็บปวด รวดร้าวราน

จักโทษใคร กันเล่า เมื่อเราง่าย
ผ่านมือชาย ร้ายดั่ง ดังประสาน
โจษจันทั่ว ท้องทุ่ง มุ่งประจาน
เกินจะทาน ทนได้ ในครานี้

ถึงเสียผู้ เสียคน หล่นลงเหว
ด้วยใจเลว ด่วนได้ ไร้ศักดิ์ศรี
จงเตือนตน ก่อนจิต คิดใฝ่ดี
คาวราคี คงไม่ตาม คุกคามใจ
พันทอง
๑๔/๒/๕๗
 emo_116 emo_126