ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เคยลองถามความทรงจำสักคำไหม
หรือหนทางห่างไกลให้ลืมล่วง
ฤทัยหนึ่งซึ่งทอดถอนจนอ่อนทรวง
ยังถามทวงถึงคืนวันอันลับเลย

ดำรงอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า
ในอ้อมกอดความเหงาที่ชืดเฉย
จาริกผ่านม่านคำนึงซึ่งคุ้นเคย
ส่งกระซิบเสียงเอ่ยอย่างเย้ยเยาะ

ยื่นสองมือไขว่คว้าหาความหวัง
กลับไร้แรงกำลังจะเกี่ยวเกาะ
หนาวคืนข่มลมพัดน้ำซัดเซาะ
ใจยิ่งเปราะบางจนจะทนทาน

เพราะเธอดุจแขไขอันไกลโพ้น
เกินกระโจนเด็ดดึงจึงฟุ้งซ่าน
ปล่อยเธอเป็นภาพฝันของวันวาน
ตราบห้วงกาลแห่งกัปนั้นดับลง

*

รอจนกว่า..กัลปาวสาน
ปีเดือนผ่านปฏิทิน..เปลี่ยนวันที่
ระยะทางห่างไกลใจรู้ดี
ภาพแห่งฝันวันนี้แค่!!สีจาง

ยาก..ลบเลือนหรือทิ้งสิ่งล้ำค่า
กับสายธารกาลเวลาคราไกลห่าง
หวังสักวันหลุดพ้นพบหนทาง
ฝ่าม่านบางขวางกั้นฉันและเธอ

---สะเลเต---

เพียงน้ำคำล้ำเลอที่เธอมอบ
คือคำตอบหมายมุ่งดังรุ้งเหิร
อุปสรรคนานาท้าเผชิญ
จะก้าวเดินสู่จุดหมายของปลายทาง

ลมหายใจทั้งหมดที่ทีอยู่
จะพรั่งพรูเพื่อกันมิหันห่าง
ถึงขอบหาวดาวเดือนจะเลือนราง
แต่ฟ้ากว้างทางใดมิไกลเลย

*

ขอบฟ้ากางขวางกั้นในวันนี้
คล้ายแสงสีความคำนึงพึงเสนอ
คือทางทอดสู่ฝันมั่นปรนเปรอ
คงเผยอคว้าได้ในสักวัน

จงถนอมอ้อมฝันของวันผ่าน
ข้ามสายธารแห่งทางที่ขวางกั้น
สองสำนึกผนึกแน่นแม้นชีวัน
เราจะมีกันและกันตลอดไป

*