|
หัวข้อ: สงสารประเทศไทย เริ่มหัวข้อโดย: พ.พิมพา ที่ 01 พฤศจิกายน 2013, 12:04:PM สงสารประเทศไทย
@บรรพบุรุษสร้างไทยมาไกลแสน เป็นดินแดนสยามยิ้มอิ่มความสุข ร้อนหนาวนานเหลือเกินเดินล้มลุก ความสุขทุกข์ตลอดกาลที่ผ่านมา @ประวัติศาสตร์ชาติไทยในเบื้องหลัง วิญญาณหลั่งรู้สึกสำนึกกล้า เราเร่ร่อนเทถ่ายย้ายถิ่นมา จากสิบสองปันนานามความคือไทย @ไทยน้อยไทยใหญ่เราเคยเป็น เลือดกระเซ็นเคยพร่าบ่ารินไหล เคยสิ้นยุคทุกข์เข็ญใครเห็นใจ เกิดและดับสลับไปในวันคืน @สุโขทัยเมืองธรรมสุขล้ำฟ้า อยุธยาชะตากรรมสุดกล้ำฝืน ไฟสงครามลามปะทุระอุฟืน ไม่อาจฟื้นคืนประเทศสังเวชใจ @กรุงธนบุรึเป็นที่พึ่ง รวมเป็นหนึ่งอีกครั้งยังจำได้ เจ้าพระยาไหลรับซับทุกข์ไว้ เราจึงได้เอมอิ่มรอยยิ้มคืน @กรุงเทพมหานครถึงตอนนี้ เจ็ดร้อยกว่าข้ามปีหรี่ตาตื่น ความสงบพบและหวังอย่างยั่งยืน สันติสุขจักกลับคืนผืนแผ่นดิน @ชะตากรรมครั้งใหม่ในวิกฤติ เมื่อความคิดแตกต่างห่างกันสิ้น ธงไตรรงค์สามสีที่รู้ยิน อาจหมดสิ้นลายสีเคยมีมา @เสียงนกหวีดกรีดร้องก้องสามเสน เพื่อหวังเกณฑ์รวมพลคนที่กล้า หวังต่อต้านค้านงัดรัฐสภา ล้างภาพมายาประชาธิปไตย @เริ่มดุเดือดเผือดร้อนซ่อนนัยยะ รอเวลาจะปะทุปะทะใหม่ นิรโทษกรรมเกินทำใจ จึงเคลื่อนไหวให้หยุด "เดินสุดซอย" @ชีวิตและเลือดเนื้อประชาชน ยังเวียนวนในเสรีที่ถดถอย ความคิดต่างผลิแตกแยกเป็นรอย รอกี่ร้อยร่างทับให้นับกัน @ฝันร้ายของประเทศเหตุหลายอย่าง หลายคนสร้างหลายคนทำร่ำรัวสั่น ช่วยกันล้มช่วยกันล้างอย่างเมามัน นามไทยนั้นคงจะสิ้นแผ่นดินนี้ ++++++++++++++++ พงศ์ภัณฑ์ ๑/๑๑/๕๖ จากโคราชก่อนกลับกทม. หัวข้อ: Re: สงสารประเทศไทย เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 01 พฤศจิกายน 2013, 04:01:PM ก็ไม่รู้ เขาเล่น อะไรเขา ยินเสียงเป่า นกหวีด กรีดสนั่น รับเสียงทอด สืบยาว เป่าต่อกัน ด่าไล่มัน กลางถนน นั่งบนลาน เสื้อสีดำ สีขาว สีสลับ ขู่สำทับ ให้ผ่าน ไม่ให้ผ่าน พูดตอบโต้ ไปมา ว่าประจาน ซีกต่อต้าน ซีกชอบ ดีไม่ดี เป็นผู้ร้าย ฆ่าคน ปล้นไม่ผิด ตนเจ็บนิด คิดเผา เอาเป็นผี โกงบ้านเมือง เรื่องจ้อย น้อยเต็มที ลักเป๊บซี่ หนึ่งลัง ขังนานเดือน ทั้งร้อยวัน พันปี ไม่มีแจก วันนี้แบก ข้าวสาร กองดานเกลื่อน แถมยังหุง ปรุงยื่น ผู้มาเยือน เพียงเป็นเพื่อน ไชโย โห่ฮิ้วดัง วางตำรวจ ตรวจกัก อารักขา ยืนตั้งท่า พรักพร้อม ล้อมหน้าหลัง บ้างยกย่อง บ้างด่าดุ ยุชิงชัง เขานิ่งฟัง เหมือนหู รูตีบตัน นี่นะหรือ คือแคว้น แดนธัมมะ อารยะ ชีวิต จิตสุขสันต์ แบ่งพวกพรรค ฝักฝ่าย ทำร้ายกัน ใกล้ถึงวัน สิ้นงาม ความเป็นไทย รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: สงสารประเทศไทย...เศร้า - เหงาใจ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 02 พฤศจิกายน 2013, 08:11:AM มองถนน หนทาง แค่หว่างคืบ สองเท้าสืบ ลุ่มยัน เนินสันไต่ เดินแข็งทื่อ มือแอบ แนบข้างไป ดุจร่างไร้ เปล่าสิ้น ซึ่งวิญญาณ เสียงผ่านรู หูชัน บัญชาสั่ง กำหนดนั่ง เงียบสรรพ งับปากสาน ทะลึ่งลน พ่นปาก ขากถุยลาน ดื้อดึงด้าน ตะพือ หือมิรา เสื่อมจำเริญ เงินง้าง ล้างสมอง เห็นโกฏิกอง คำนับ รับอาสา ลืมถ้อยคำ ธัมมะ พระศาสดา ละศีลห้า พร่ำเพียร เมื่อเรียน ป. ผิดเป็นถูก ถูกเป็นผิด ผิดเป็นผิด เบี่ยงเบนบิด พาเหียร เบียดเบียนก่อ มากก็กอบ น้อยก็กำ โกงมิรอ ใจจดจ่อ เพียงสิน รินอารมณ์ ยิ้มชื่นชอบ ตอบแทน แสนหอมหวาน ยอมกราบกราน ก้มมุด สุดสุขสม หัวร่อร่า คิกคิก ยิกนิยม สะบัดขม แสร้งเขลา เอาใจนาย นี่นะหรือ คือผู้ รู้คุณข้าว รับใช้จ้าว เอาเฟื้อง แบ่งเมืองขาย ลืมเทือกเถา เหล่ากอ ดินเกิดกาย กรรมตามทัน บั้นปลาย ตายทั้งเป็น รพีกาญจน์ |