พิมพ์หน้านี้ - ดอกไม้ร่วง

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนบอกรัก => ข้อความที่เริ่มโดย: พ.พิมพา ที่ 06 กันยายน 2013, 12:16:AM



หัวข้อ: ดอกไม้ร่วง
เริ่มหัวข้อโดย: พ.พิมพา ที่ 06 กันยายน 2013, 12:16:AM
ดอกไม้ร่วง

@กว่าจะเป็นดอกไม้ในโลกสวย
ระย้าย้วยรวยรินกลิ่นบุปผา
ได้ชื่นชมกลีบผ่องละอองตา
ใช้เวลาเนิ่นนานผ่านเดือนปี

@เพื่อผีเสื้อเยื้องร่างแผ่กางปีก
มาจากซีกป่ากว้างไกลต่างที่
ร่ายแพรห่มพรมบุปผาวนาลี
ต่อชีวีชีวันนิรันดร

@ชุ่มสายฝนลมหนาวพราวเกสร
แทรกขึ้นช้อนฟ้าฝันวันเยาว์อ่อน
เริ่มผลิดอกออกช่ออรชร
กลับมารอนโรยร้างห่างรังเรือน

@ถึงวันลาไกลต้นร่วงหล่นน้ำ
เจ้าพระยาร่ำน้ำตามาเป็นเพื่อน
แม้สายลมแสงดาวราวลางเลือน
เคยตามเตือนความหวังระวังระแวง

@โอ้ดอกไม้เคยหอมยอมทิ้งต้น
เหมือนไร้มนต์หนไหนไม่มีแสง
ความมืดจึงยืดยาวราวกำแพง
หมดสิ้นแรงระหว่างกลางเจ้าพระยา

@สายน้ำทิพย์ช่วยอุ้มร่างกลางคลื่นฝัน
ใต้เงาจันทร์ระยิบยับกับพื้นหล้า
ด้วยความรักเอื้อเฟื้อเมื่อเจ้ามา
สู่ธาราอาณาจักรรักนิรันดร์

//////////////////
ขอมอบอุทิศแด่น้องวนิดานักเรียนที่กระโดดแม่น้ำเจ้าพระยาเมื่อ ๓ ก.ย.ที่ผ่านมาจงสู่สุคตินิรันดร์ตลอดไป
พงศ์ภัณฑ์
๕/๙/๕๖


หัวข้อ: Re: ดอกไม้ร่วง
เริ่มหัวข้อโดย: D ที่ 06 กันยายน 2013, 11:46:AM
(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/374598_125161897592605_561775043_n.jpg)


ดอกแห้งโหย โรยแล้ว แววจะร่วง
กลีบด่างดวง กลวงห่อ รอลดหลั่น
ซีดเซียวสร้อย หงอยเหงา เฉาทุกวัน
ขาดน้ำปัน พลันท้อ เหี่ยวห่อใบ

รอหยาดฝน บนฟ้า จนล้าอ่อน
หวังอาทร จากคน หาสนไม่
ต่างเขามี คู่เคล้า ยวนเย้าไป
ดอกหญ้าไร้ ใครมอง หม่นหมองจริง emo_33

"ดิน"

(http://www.qzub.com/cartoon_016.gif)


หัวข้อ: Re: ดอกไม้ร่วง
เริ่มหัวข้อโดย: พ.พิมพา ที่ 06 กันยายน 2013, 12:58:PM
([url]https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/374598_125161897592605_561775043_n.jpg[/url])


ดอกแห้งโหย โรยแล้ว แววจะร่วง
กลีบด่างดวง กลวงห่อ รอลดหลั่น
ซีดเซียวสร้อย หงอยเหงา เฉาทุกวัน
ขาดน้ำปัน พลันท้อ เหี่ยวห่อใบ

รอหยาดฝน บนฟ้า จนล้าอ่อน
หวังอาทร จากคน หาสนไม่
ต่างเขามี คู่เคล้า ยวนเย้าไป
ดอกหญ้าไร้ ใครมอง หม่นหมองจริง emo_33

"ดิน"

([url]http://www.qzub.com/cartoon_016.gif[/url])

ดอกหญ้าน้อยลอยคว้างข้างบึงน้ำ
เคยชุ่มฉ่ำเริงร่ายคล้ายกับนิ่ง
ยามลมไล้ไหวระลอกพรายดอกพริ้ง
กลับมาทิ้งดอกดวงร่วงลงมา

สีม่วงหม่นทนหนาวคราวฝนหยาด
ดอกสะอาดเปื้อนปนจนไร้ค่า
ขอเช็ดคราบน้ำใสในแววตา
อาบแก้มพร่าด้วยสองมือถือครอบครอง

///////////////
พงศ์ภัณฑ์
๖/๙/๕๖