|
หัวข้อ: มันเป็นอย่างนี้เอง เริ่มหัวข้อโดย: พ.พิมพา ที่ 30 กรกฎาคม 2013, 08:48:PM อย่างนี้เอง
@ยามว้าวุ่นขุ่นใครเราไม่รู้ ไม่อยากดูอยากแลแม้มองเห็น ทุกอย่างช่างเงียบเชียบยะเยียบเย็น ดูลึกเร้นเว้นว่างไร้ทางเดิน @ทำใจยากหากจะรับกับความทุกข์ ไม่เป็นสุขทุกอย่างเหมือนห่างเหิน ที่เคยยิ้มอิ่มฝันวันเพลิดเพลิน กลับเหมือนเดินหลงทางกลางพงไพร @วันใจร้อนซ่อนไฟไม่สิ้นเชื้อ แม้เม็ดเหงื่อหยดไล้ได้รินไหล จนชุ่มเนื้อเสื้อผ้ามาเรื่อยไป กลับเหมือนไฟที่เริ่มเพิ่มในตัว @บางวันเศร้าเฝ้านับรับความหวัง ห้ามไม่ฟังเคลื่อนคล้อยลอยไปทั่ว เหมือนไม่มีตัวตนจนน่ากลัว ส่ายระรัวกลัวขลาดอนาถใจ @ธรรมดาสิ่งนี้ที่ปรากฎ จไม่หมดไม่มีหนีไปไหน ควรมองเห็นเย็นร้อนซ่อนข้างใน ธรรมชาติของใจอย่างนี้เอง ///////////// พงศ์ภัณฑ์ ๓๐/๗/๕๖ หัวข้อ: Re: มันเป็นอย่างนี้เอง เริ่มหัวข้อโดย: --ณัชชา-- ที่ 31 กรกฎาคม 2013, 04:12:PM ระลึกตนได้อยู่ผู้ประเสริฐ รู้ดับเกิดยอมรับนับว่าเก่ง รู้อารมณ์ตนได้ไยต้องเกรง เรื่องวังเวงในชีวิตหมดสิทธิ์กลัว ยามว้าวุ่นเคว้งคว้างให้ตั้งมั่น อย่าไหวหวั่นชีวีรู้ดีชั่ว แม้หลงทางเดินท่ามความมืดมัว รู้เตือนตัว เตือนตนจะพ้นกรรม --ณัชชา-- emo_107 |