|
หัวข้อ: เมื่อฉัน...แพ้ เริ่มหัวข้อโดย: Narasak ที่ 20 กรกฎาคม 2013, 05:18:PM เมื่อฉัน...แพ้ [/b]แสนอ้างว้าง ห่างไกล ให้อาวรณ์ เร่แรมรอน อ่อนล้า น่าใจหาย จากถิ่นฐาน บ้านเรา เศร้าเดียวดาย เพื่อจุดหมาย ปลายฝัน วันที่รอ สู่เมืองกรุง มุ่งพจญ ทนฟันฝ่า ในตาฟ่า พร่าน้ำใส หัวใจฝ่อ มั่นความคิด ว่าจิตแกร่ง แข็งแรงพอ แต่แล้วก็ ท้อแท้ แพ้ชะตา อันเพื่อนพ้อง น้องพี่ มีมากมาย ทั้งหญิงชาย กายสนิท มิตรล้ำค่า หวังพึ่งพิง อิงหัวใจ ให้นำพา บางเวลา ล้าอ่อน เพียงผ่อนคลาย ทวีเจ็บ เก็บย้ำ ซ้ำแน่นอก น้ำตาหก ตกไหลริน สิ้นความหมาย ดังร้อยเล่ม เข็มแหลม แทงทิ่มกาย แม้นเพื่อนตาย หายห่าง จางจากลา โอ้เพื่อนเอย เคยรัก สลักจิต เคยร่วมคิด พิชิตฝัน มั่นหนักหนา มาวันนี้ มีเพียงเรา เศร้าโศกา ร้าวอุรา ค่าน้อย ด้อยเพียงดิน ยอมแล้วยอม ยอมแพ้ แก่ทุกอย่าง ทิ้งเส้นทาง ห่างฝัน ฉันคืนถิ่น ท่านเฝ้ารอ พ่อแม่ห่วง ดวงชิวิน สองมือกราบ ราบพื้นดิน สิ้นแรงเดิน Narasak หัวข้อ: Re: เมื่อฉัน...แพ้ เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 20 กรกฎาคม 2013, 05:45:PM (http://image.ohozaa.com/i/027/tkNnR.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/clSI) ชีวิตยัง ไม่สิ้น ต้องดิ้นต่อ ไยจึงท้อ แท้ทด หดห่างเหิน ทางยาวไกล มุ่งมั่น อย่าหวั่นเกิน จงก้าวเดิน ให้ไว ใจอย่ากลัว ชีวิตยัง ไม่สิ้น ไยดิ้นหลบ เกิดมาภพ ชาติเดียว เที่ยวให้ทั่ว ใต้หล้าแหล่ง โลกล้วน แม้จวนตัว กัดฟันชัวร์ เข้าไว้ ใจแข็งแรง หากไม่ย่อ ไม่หวั่น วันมาถึง ห้วงคำนึง ขึงขัน อย่าปันแบ่ง มุ่งเส้นชัย อย่างเด็ดขาด อาจระแวง ต้องเติมแต่ง แข็งเข้า เฝ้ากำชัย พันทอง (http://image.ohozaa.com/i/027/tkNnR.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/clSI) หัวข้อ: Re: เมื่อฉัน...แพ้ เริ่มหัวข้อโดย: Narasak ที่ 20 กรกฎาคม 2013, 06:28:PM ในเมืองหลวง เมืองที่ คนมากมาย แสนวกวน วุ่นวาย คนเมืองใหญ่ เฝ้าแกร่งแย่ง แข่งขันกัน ทุกวันไป แร้งน้ำใจ ทุกที่ ทุกเวลา เหตุไฉน ใดเล่า เฝ้าแกร่งแย่ง ต่างระแวง แทงทิ่ม แม้นยิ้มร่า ระหว่างเดิน เกินท้อ คลอน้ำตา ให้ได้มา ซึ่งฝัน นั้นเป็นจริง บ้างท้อแท้ แพ้พ่าย หน่ายชีวิต บางหลงผิด คิดพลาด พลั้งจมดิ่ง อกสั่นไหว ไร้มิตรแท้ แลแอบอิง ให้พักพิง ทิ้งโศก วิโยกคลาย ขอขอบคุณ ท่านพันทอง มองความไข ผมสู้ไป ยิ่งไกลทาง ห่างจุดหมาย ขอกลับคืน ผืนถิ่น ดินกลบกาย แม้ชีพหยุด ลมสุดท้าย ขอตายรัง หัวข้อ: Re: เมื่อฉัน...แพ้ เริ่มหัวข้อโดย: สมนึก นพ ที่ 20 กรกฎาคม 2013, 08:09:PM ถึงจะแพ้แต่สู้มิรู้ถอย เส้นชัยคอยลอยเด่นเห็นความหวัง พุ่งไปหน้าอย่าหยุดสุดกำลัง เพียงพลาดพลั้งครั้งแรกอย่าแปลกไป ตื่นเช้ามาฟ้าสว่างตัวอย่างรู้ นกขันคูคู่ซบหลบอยู่ไหน เป็นสัญญาณขานรับจับพงไพร สู่ทางไกลในถิ่นหากินกัน จะอิ่มท้องมองไปยังไม่เห็น อาจถึงเย็นเช่นเมื่อวานที่ผ่านนั่น สังเกตการณ์พรานมาล่าทุกวัน รู้ตัวมันอันตรายหมายชีวี แต่มันไม่ได้คิดจนจิตท้อ มันไม่รอขอแพ้คอยแต่หนี สู้เท่านั้นมั่นใจชัยชนะมี ลองดูทีที่สุดถึงซึ่งเส้นชัย. นพ 20ก.ค.56 หัวข้อ: Re: เมื่อฉัน...แพ้ เริ่มหัวข้อโดย: Narasak ที่ 20 กรกฎาคม 2013, 11:29:PM นกน้อย พลัดถิ่น บินลัดฟ้า [/b]จากบ้านนา ป่าเขา เจ้าหวั่นไหว บินหลงฟ้า มาสู่กรุง ยังมุ่งไป จากดอนดง หลงเข้าไป ในป่าปูน ทั่งตัวสั่น หวั่นใจ ในคืนหนาว ไร้แสงดาว พราวใส พงไพรสูญ สองปีกล้า พาใจเหงา เศร้าอาดูร หลงป่าปูน สูญสิ้น แรงบินเอย หัวข้อ: Re: เมื่อฉัน...แพ้ เริ่มหัวข้อโดย: สมนึก นพ ที่ 21 กรกฎาคม 2013, 10:44:AM อาศัยดงพงป่าช้านานนัก เพื่อนฝูงรักซักคำนำเฉลย ทั่วทุกถิ่นบินไปได้อย่างเคย คำเปรียบเปรยเอ่ยชมสมนกไพร คืนข้างแรมแซมฟ้าดาราฉาย คืนเดือนหงายฉายสว่างมุมกว้างใหญ่ เคยหลับนอนคอนเก่าเจ้าพอใจ เสียงเรไรได้ฟังหลังยามเย็น ยังไปหลงสีแสงแรงเจิดจ้า แสงไฟฟ้าท้าลองเจ้ามองเห็น ลัดจากป่ามากรุงมุ่งประเด็น หวังจะเป็นเช่นเขาเจ้าจึงตรม จะหาคอนนอนไหนในป่าปูน ที่เกื้อกูลพูนสุขสนุกสม มีแต่เพียงเสียงบอกหลอกลวงลม กลายโง่งมซมเฝ้าเศร้าฤดี ยังไม่สายหมายรับกลับพงพฤกษ์ ควรรำลึกนึกเห็นภาพเด่นนี่ เสียงหริ่งหรีดกรีดร้องพ้องดนตรี มโหรีที่เก่าเจ้าเคยฟัง จงนึกย้อนคอนรู้ประดู่ใหญ่ ยังแกว่งไกวไหวรับกับความหลัง แตกยอดใหม่ใบหลายหมายป้องบัง รอเจ้านั่งครั้งนี้อย่าหนีจร. นพ 21ก.ค.56 |