พิมพ์หน้านี้ - "จิตใจ"

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: มหาซัง ที่ 01 มิถุนายน 2013, 10:45:PM



หัวข้อ: "จิตใจ"
เริ่มหัวข้อโดย: มหาซัง ที่ 01 มิถุนายน 2013, 10:45:PM

"จิตใจ"

ความคิดคน จนใจ ใครอ่านออก   
แม้จะบอก ออกมา ก็อย่าหวัง
จริงหรือหลอก บอกไว้ ให้ระวัง   
เมื่อได้ฟัง ชั่งใจ คิดให้ดี

ถ้อยคำหวาน ซ่านทรวง แฝงบ่วงบาศก์     
หากประมาท อาจตาย กลายเป็นผี
หวานเป็นลม ขมยา เคยพาที   
จำจงดี ที่เอ่ย เคยมีมา

ดูเป็นเพื่อน เหมือนมิตร แต่จิตต่ำ   
คอยแต่ย้ำ ซ้ำเติม เพิ่มปัญหา
เอาตัวเอง เป็นใหญ่ ในโลกา   
มองคุณค่า คนอื่น เหมือนผืนทราย

ยกตัวเอง สูงส่ง เป็นพงศ์เจ้า   
เหยียบใครเขา เข้าตม ให้จมหาย
พร้อมเชือดเฉือน เบือนคำ ด้วยน้ำลาย   
เล่นเอาตาย ปลายลิ้น ปริ้นสองแฉก

ดั่งจิ้งจอก กลอกกลิ้ง ลิงหลอกยักษ์     
เอียงเหมือนหลัก ปักเลน โอนเอนแยก
ไม่มั่นคง หลงตน เป็นคนแปลก   
ใจติดแอก แบกทุกข์ ที่รุกราน

ข้างนอกใส ในเน่า เผ่ามะเดื่อ   
ซ่อนในเนื้อ นั้นหนอน ซอนกินหวาน   
เหลือเปลือกงาม ยามมอง แสนต้องการ   
เพียงไม่นาน ผ่านวัน มันเน่าลง

ย้อนคำครู ดูใคร ขอให้คิด   
คบบัณฑิต เดินคู่ ดูสูงส่ง
พบมรรคผล สุดเขต เจตจำนง     
ด้วยซื่อตรง คงเดิม เติมห่วงใย

คบคนพาล นานวัน นั้นมีทุกข์     
กลืนความสุข แสนเข็ญ เคยเป็นไหม   
เหมือนดั่งอก ยกเข้า อยู่เตาไฟ   
พาเราไป ในนรก ตกอเวจี 

ก็เพราะคน จนใจ ใครรู้แจ้ง   
ถ้อยแถลง แฝงนัย ไว้ทุกที่     
ซ่อนเงื่อนปม คมคาย ร้ายหรือดี   
จะไม่มี ใครรู้ อยู่ที่ตัว   

มหาซัง....


หัวข้อ: Re: "จิตใจ"
เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 02 มิถุนายน 2013, 09:15:AM
(http://image.ohozaa.com/i/5fb/yw7ffu.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/wg71jHAUnu5gwAaA)
อยากแต่งตอบ แต่ยัง ไม่ถึงขั้น
อ่านแล้วมัน อารมณ์ ผสมทั่ว
สัจธรรม ดั่งเช่น เห็นกันชัวร์
ดีแต่ตัว ชั่วคนอื่น ขื่นข้างใน

มีให้เห็น มากมาย หน่ายเสแสร้ง
การแสดง เป็นหนึ่ง พึงรู้ได้
จากหงิมหงิม ติ๋มติ๋ม ทิ่มแทงใจ
ลับหลังไป ไฟลุก ซุกฟืนเติม

ต่อหน้าเรา เข้าขั้น ชั้นมะพลับ
หันหลังปั๊บ ตะโก สิบโหลเพิ่ม
ทำปากหวาน จ๊ะจ๋า มาประเดิม
ใครหลงเคลิ้ม ล้วงตับ ดับดวงแด

ปากโอภา ปราศัย ใจฉอเลาะ
พูดจาเพราะ พริ้งเพรา เคล้าแยแส
หว่านคารมย์ คมฝาก ปากตำแย
น้ำใจแท้ เชือดคอ รอวันตาย

มีเกลื่อนกล่น ล้นเมือง เรื่องแบบนี้
ดั่งนกมี สองหัว ชั่วเหลือหลาย
ทั้งสาดสี ตีไข่ ให้อับอาย
ยังมิวาย นิ่งหยุด สุดจะทน

ต้องหลีกลี้ หนีไป ให้ไกลห่าง
เลี้ยงงูเห่า ไว้ข้าง จะร้างหม่น
เกิดแว้งกัด ขึ้นมา พาอับจน
ตายทุรน ทุราย หมายเลี้ยงงู
พันทอง
๒/๐๖/๕๖
(http://image.ohozaa.com/i/5fb/yw7ffu.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/wg71jHAUnu5gwAaA)