ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

        อันความฝัน..สรรค์สร้า่ง.ทางอารมณ์                  ทุกข์ระทม..ห่มจิต..ปลิดสลาย

เป็นดั่งยา..เสพใจ..ให้ผ่อนคลาย                      แต่ไม่วาย..คล้ายว่าไร้..การเปลี่ยนแปลง

บางคนนั้น..นั่งนอน..คอยวอนฝัน                      ว่าสักวัน..คงเจิดจ้า..จรัสแสง

โดยไม่ยอม..พยายาม..ตามลงแรง                     มัวปรุงแต่ง..ความเชื่อ..เมื่อเพ้อไป

        วาสนา..อาจพาไป..ให้เพียงครึ่ง                       จะไปถึง..ต้องพึ่ง..ตัวเราใว้

ตราบใดที่..ยังมี..ลมหายใจ                             คงไม่ไกล..เกินเอื้อมฝัน..อย่าหวั่นเกรง

ถามใจใว้..จะมัวใคร่..วาสนา                            ให้ลอยมา..หาเรา..ไม่ต้องเร่ง

หรือจะวัด..ยืนหยัด..ด้วยตนเอง                        โดยไม่เซ็ง..กับชะตา..ที่ท้าทาย

        จะปล่อยให้..คนบนฟ้า..มาขีดเส้น                     หรือจะเป็น..คนกำหนด..ตนก่อนสาย

เรามีสิทธิ์..ลิขิตเรา..ก่อนจะตาย                       ไม่เสียดาย..ได้เกิดมา..ในชาตนึ่่ง

ฝันลอยลอย..ค่อยเรียก..ว่าฝันเฟื่อง                   ถ้าคิดเรื่อง..พยายาม..ข้ามให้ถึง

อย่างนั้นแหละ..ถึงจะเรียก..ฝันตราตรึง                ทำให้ซึ้ง..ถึงคุณค่า..ทุกครากาล

        ความฝันใหน..ก็ไม่..ทำร้ายใคร                         แต่ถ้าใคร่..ให้ทุกคน..ได้กล่าวขาน

ให้ตัวเรา..ถูกจำ..เป็นตำนาน                           คงต้องต้าน..ต่อโชคราง..สร้างฝันมา

วาสนา.หรือชะตา..อาจน่าเชื่อ                          แต่ในเมื่อ..มีสองมือ..ให้รื้อหา

ให้ใด้ค้น..ใขว่คว้า.ดวงดารา                            คุณนั้นหนา..พึ่งชะตา..หรือตนเอง