พิมพ์หน้านี้ - ฉันมันช่างอ่อนหัดเรื่องของการดูใจตนนัก

๐ฉันพานพบประสบสิ่งไม่ยิ่งหย่อน
ผ่านหนาวร้อนระลอกชอกถลอกไถล
ฝึกความคิดวิชชามหา'ลัย
พร้อมกับใบปริญญามาอวดคน

๐ประสบการณ์ทำงานโอฬารโอ่
ศักดิ์ก็โหสูงส่งหงส์พองขน
สรรพเวทย์วัตรครบประจบตน
เช่นชายชนชำนรรพระจันทร์เชียว

๐โอ้อัตตาเต็มตักมิพักหลง
ความขลังคงเข้มคมเพราะบ่มเขี้ยว
คนอื่นใดกระจิ๊ดริดค่านิดเดียว
ช่างชาญเชี่ยวสุรเชษฐ์ยังเข็ดเคียง

๐มองช่องใดใสสว่างเป็นทางโล่ง
อยากยึดโยงยศยวดยกอวดเสียง
หนึ่งในหล้าข้านี้ศักดิ์ศรีเพียง
เหมือนจะเบี่ยงเบิกโลกให้โยกตาม

๐เบื้องบงสุ์บ่มถมจิตจนมิดทิศ
มิเคยคิดแก้ไขให้ไร้หนาม
อันตัณหาอัตตาที่พาทราม
กลับยังย่ามยวนอย่างพรางโลกันตร์

๐เมื่อยามโลภโกรธหลงยังคงหลอม
ยศอย่างจอมทัพกล้าย่อมอาถรรพณ์
เรื่องจิตตนสูงต่ำไม่สำคัญ
เก่งกาจนั้นย่อมอาจพิฆาตตัว
emo_126

[/font]

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน