ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

          ดั่งบทเพลง  บรรเลง  ถึงความคิด            ดั่งชีวิต  ถูกขีดเส้น  เป็นอักษร

 

ขีดเขียนใว้  ภายใน  ใจอาวร                        อยากจะสอน  เพราะเข้าใจ  ในอารมณ์

 

นั่งคิดมาก  จากวันนั้น  ถึงวันนี้                               คิดกี่ที  ก็มีแต่  จะสะสม

 

จะดีมั้ย  ทำไม่เห็น  เป็นเช่นลม                        อย่าไปจม  กับน้ำตา  ที่คาใจ

 

            เมื่ออาทิตย์  ทอแสง  ทุกแห่งหน                อาจมีคน  สนใจเธอ  อยู่แห่งใหน

 

ดาวดวงใหม่  ได้โคจร  ก่อนปีไกล              อันชายไทย  มีมากมาย  ในโลกา

 

เมื่อบาดเจ็บ  เก็บเอาใว้  ก็เป็นแผล                    คนที่แคร์  คงมีแน่  ไม่ต้องหา

 

ใครคนนั้น  อาจรักเธอ  ตลอดมา                 อาจไร้ค่า  ในสายตา  แต่จริงใจ

 

               อันผู้ชาย  เปรียบเหมือนหมา  นานาพันธุ์     พวกกระสัน  นั้นก็ม่อ  อย่างยิ่งใหญ่

 

หมาที่ดี  ชอบขี้แอบ  มีถมไป                   เลยอยากให้  ได้เลือกหมา  พันธุ์ที่ดี

 

ครั้นบรรได  ต้องก้าวไป  ทีละขั้น             ถ้าทุกวัน  หันไปมอง  คงต้องหนี

 
เพราะอดีต  อาจทำร้าย  ได้ทุกที               คงต้องมี  ใครดูอยู่  คู่ใจกาย

 

                ใครคนนั้น  ดันเป็นที่  เรารู้จัก                 ชอบหรือรัก  มักบอกกัน  คงไม่สาย

 

ชอบคนใหน  ใครกันน้อ  จะขอทาย                     เตรียมตัวตาย  ถ้าไม่รู้  ศัตรูกัน

 

พยางค์เดียว  เน้นชื่อเล่น  เป็นอักษร            จึงแต่งกลอน  มาถามไถ่  ใครคนนั้น

 

ก็ถ้าแผล  มีคนแล  คงหายทัน                   เพราะว่าฉัน  นั้นรักเธอ  เสมอมา