พิมพ์หน้านี้ - เพื่อเธอ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนเหงา => ข้อความที่เริ่มโดย: ubon ที่ 05 มีนาคม 2013, 12:24:AM



หัวข้อ: เพื่อเธอ
เริ่มหัวข้อโดย: ubon ที่ 05 มีนาคม 2013, 12:24:AM
(http://upic.me/i/xh/2e1dw.jpg)


สร้างวิมานเมืองแมนที่แสนหรู
หมายเคียงคู่คลอกานท์ที่หวานแหว๋ว
สวรรค์น้อยคอยพบบรรจบแวว
ดั่งหนึ่งแล้วแก้วตาครายินยล

บรรจงสรรค์ปั้นแต่งจากแรงน้อง
โดยใจร้องก้องหล้าเวหาหน
เทวบุตรเทวดาบันดาลดล
เทพนุสนธิ์สัมฤทธิ์ประสิทธิ์พร

ลานกลอนน้อยคอยวลีพี่ขับขาน
วรรณสาส์นบรรณศิลป์ถิ่นนุสรณ์
รจนาพาพิศวิจิตรกลอน
พจน์สุนทร รมย์สุนทรีย์ ฤดีวาง

ก้าวผิดพลาดอนาถหนอละออขวัญ
สรวงสวรรค์นั้นคล้อยลอยไกลห่าง
แสนปวดร้าวสาวน้อยพลอยหลงทาง
ความเวิ้งว้างวางแนบแสบทรวงใน

เกิดรอยร้าวชำแรกซึมแทรกเข้า
ดั่งเป็นเงาเทาทาบซาบซึมไหล
ลงสู่ห้วงดวงจิตลิดรอนใจ
ขอห่างไกลใครนั้นมิหันคืน

พนิตพร
๕ มีนาคม ๒๕๕๖
(http://upic.me/i/nw/33889rk78lxp9o1.gif)


หัวข้อ: Re: เพื่อเธอ
เริ่มหัวข้อโดย: พยัญเสมอ ที่ 05 มีนาคม 2013, 02:15:AM



คงมิใช่คนเก่าเราครั้งก่อน
หักอาวรณ์มืดมนมิทนฝืน
เจ็บก็จำช้ำใจให้กล้ำกลืน
แม้นหยัดยืนอยู่ยงคงอาดูร

รักที่มีที่ให้ช่างไกลลับ
มิอาจนับเวลาค่าเป็นศูนย์
เหลือร่องรอยช้ำเดิมที่เพิ่มพูน
ความเทอดทูนเคยให้ก็ไคลคลา

ซึ่งความฝันนั้นจบพบคือจาก
ความหลังฝากรักสลักหรือจักหา
คร่ำครวญไปวัยวันหรือผันมา
จะดีกว่าถ้าลืมปลื้มอันใด









หัวข้อ: Re: เพื่อเธอ
เริ่มหัวข้อโดย: ไร้นวล^^ ที่ 05 มีนาคม 2013, 08:14:AM
 
emo_111
๐รักร่วงโรยร้าวร่ำระกำหมอง
อุราร้องโรทนะปานไฉน
จำต้องฝืนตื่นเช็ดชลเนตรใน
ก้าวต่อไปอย่างผู้รู้เล่ห์รัก

๐ไฟใดใดเกินฤทธิ์พิศวาส
เพลิงพิฆาตโลกหล้าจนล้าหนัก
ทศกัณฐ์พันเศียรระเบียนยักษ์
ยังมิจักร้ายเท่ารักเผาทรวง

๐จึงเห็นใจใครใครไฟรักผลาญ
ทรมาณทุกข์ใจอย่างใหญ่หลวง
เมื่อลองรักก็กระอักเลศรักลวง
หลงติดบ่วงบอดมิดทุกทิศเทียว

emo_111


หัวข้อ: Re: เพื่อเธอ
เริ่มหัวข้อโดย: ubon ที่ 05 มีนาคม 2013, 07:31:PM



คงมิใช่คนเก่าเราครั้งก่อน
หักอาวรณ์มืดมนมิทนฝืน
เจ็บก็จำช้ำใจให้กล้ำกลืน
แม้นหยัดยืนอยู่ยงคงอาดูร

รักที่มีที่ให้ช่างไกลลับ
มิอาจนับเวลาค่าเป็นศูนย์
เหลือร่องรอยช้ำเดิมที่เพิ่มพูน
ความเทอดทูนเคยให้ก็ไคลคลา

ซึ่งความฝันนั้นจบพบคือจาก
ความหลังฝากรักสลักหรือจักหา
คร่ำครวญไปวัยวันหรือผันมา
จะดีกว่าถ้าลืมปลื้มอันใด




อยากจะลืมความเจ็บที่เหน็บเนื้อ
ยากยิ่งเหลือเบื่อล้าอุราไหว
เขาหมดรักหมดหลงคงลาไกล
แล้วทำไม ใยเราเฝ้าคร่ำครวญ

คงหมดหวังดังจินต์ถวิลหา
ช่วงเวลาพาชื่นมิคืนหวน
ดั่งสายน้ำไหลไปมิไหลทวน
ขอสงวนหัวใจ มิไหลตาม..

...พนิตพร...