พิมพ์หน้านี้ - ๐ เพื่อน ๐

เจดีย์สร้าง ปรางค์ก่อ รอชำรุด
แล้วมนุษย์ จะแน่ สักแค่ไหน
หนังหุ้มน้ำ เนื้อแดง ดูกแข็งใน
อายุได้ ครบร้อย มีน้อยราย

อวดทะนง หลงตน คนกล้าเก่ง
ทำนักเลง ให้ผิด มิตรสหาย
ประมาณเฟื่อง เรื่องจ้อย เริงลอยชาย
ผลกลับกลาย สาหัส เกินทัดทาน

มาจากจิต คิดเลว เปลวประมาท
พอพลั้งพลาด ก้าวหนึ่ง ถึงอวสานต์
ใครหนออยู่ รู้ยอด ตลอดกาล
เพราะสังขาร พ่ายแพ้ แท้ไม่มี

อันเทียนธูป รูบนาม นิยามเพาะ
วางกฎเหมาะ ลายเส้น เกณฑ์วิถี
เลิกละโมภ โลภมาก อยากทวี
เพียรขัดสี ตัณหา บ้าทุรน

อย่ายึดมั่น นั่นเรา ของเขานี่
ยกมือชี้ ยื้อแบ่ง แย่งทุกหน
ชมตัวเลข เสกเงิน เพลินมืดมน
จะยากจน ร่ำรวย ม้วยแน่นอน

เจดีย์สร้าง ปรางค์ก่อ หล่อปูนอิฐ
สูงสถิต ล้ำลึก ยังสึกกร่อน
แค่เนื้อหนัง มังสา ชราทอน
ฤาพ้นนอน โลงเปล่า เจ้าจงจำ

รพีกาญจน์

เรื่องสมมุติ ไม่มีนยะอันใดครับ

emo_126

(http://image.ohozaa.com/i/7e2/OVgzc.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/2NNc)
เจดีย์สร้าง ไม่เสร็จ เสด็จอีเก้ง
จึงคว้างเคว้ง บนโลก พลอยโศกซ้ำ
เงินทุนหมด หดหาย คล้ายระกำ
จักจดจำ เอาไว้ สู่ใจตน

เจดีย์สร้าง ทางธรรม นำเสนอ
ฉันและเธอ ร่วมก่อ ท้อมิบ่น
เมื่อเราสอง ปองหมาย มิวายวน
จักสู้ทน ฟันฝ่า ทุกนาที

เจดีย์สร้าง สามปี มีปูนอิฐ
ร่วมรวมจิต ศรัทธา อย่าล่าหนี
ทำบุญเถิด เกิดดับ ปรับชีวี
กุศลมี ชาติหน้า ได้มาเจอ
พันทอง
(http://image.ohozaa.com/i/7e2/OVgzc.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/2NNc)

เพียงสมมุติ เหตุการณ์ ผ่านภพฝัน...

emo_126

หยิบข้าวแห้ง แบ่งปัน อมกันอยาก
สองมือสาก เกร็งจับ กระชับมั่น
แลซ้ายขวา ตากวาด ก่อนฟาดฟัน
หลังชนกัน รบสาย ถึงบ่ายเย็น

เหลือกล้วยใบ บิครึ่ง หนึ่งแทนข้าว
สองเท้าก้าว รีบร่น กลัวคนเห็น
ท่ามแสงส่อง ของจันทร์ คืนวันเพ็ญ
เหงื่อไคลเหม็น ปนเลือด เหือดติดกาย

ชีวิตรอด ปลอดภัย ได้ซ่องสุม
รวบรวมหนุ่ม เพื่อนจิต มิตรสหาย
เหนือกลางใต้ วัยฉกรรจ์ หมื่นพันนาย
โจมตีค่าย ค่ำมืด เข้ายึดเมือง

งามสว่า อ่าองค์ จอมทรงทัพ
คนสนับ สนุน บุญฟูเฟื่อง
จากนายด่าน ผ่านเกล้า.เจ้าขุนเจือง
นามลือเลื่อง ปรากฎ จดแดนดอย

ถืออาชญา ปกาศิต ปลิดปลงโทษ
เอาแต่โกรธ ทับถม อารมณ์ถ่อย
หลงเชื่อง่าย นายว่า ขี้ข้าพลอย
เรื่องเล็กน้อย เพิ่มมาก พอกลากยาว

ไอ้เกลอเอ๋ย เคยคู่ สู้ข้าศึก
ไยแกนึก ปลุกปล้ำ ทำแฟนสาว
แล้วละทิ้ง หญิงมี ราคีคาว
เรานายบ่าว กูมรึง จึงจบกัน!

รพีกาญจน์

อำมหิต คิดฆ่า ฝ่ามือพลิก
ซ้ายจับจิก ขวาวาด ฟาดสนั่น
ดาบร่วงไป ไม้ตาย ย้ายโลกันตร์
ชักมีดสั้น ราวฉก เสียบอกตุง

ท่าเยี่ยมยุทธ สุดท้าย ครูงายสอน
ออกใช้ตอน สุ่มเสี่ยง เพลี่ยงพล้ำพุ่ง
ใกล้ประชิด ติดพัน กันนังนุง
หนีลงทุ่ง หยุดปั๊บ ขวับสวนแทง

แล้วชนะ สะใจ ได้ไรเล่า
พอย่ำเช้า แดดฉาน รานระแหง
ชุลมุน วุ่นวาย ตายฆ่าแกง
เลือดไหลแดง เปื้อนเปอะ เลอะลงดิน

เคยหวานอม ขมกลืน ชื่นมื่นสุข
ยามตกทุกข์ แบ่งเบา ปัดเป่าสิ้น
เคยร่วมใจ ไล่ล่า เป็นอาจิณ
กู้ธานินทร์ คืนกลับ ขับไพรี

เคยหนีตาย พ่ายแพ้ แก่การศึก
เข้าป่าลึก ถ้ำหิน กินกล้วยจี่
เกือบครึ่งขัย ไม่ยั้ง รบทั้งปี
ได้ดิบดี มีอัน จิตฟั่นเฟือน

ขอลาหลีก ปลีกตัว ชั่วชีวิต
นางตามติด เคียงคู่ อยู่เป็นเพื่อน
แดนพิไล ในฝัน ตะวันเดือน
มิลืมเลือน เราสอง ครองรักเอย

รพีกาญจน์

เพียงขอมีเพื่อนแท้สักแค่หนึ่ง
ช่วยฉุดดึงยามใจเราไร้ฝัน
เป็นประดุจอุ่นแสงแห่งตะวัน
เช่นเฉิดฉันฉายส่องจากผ่องเพ็ญ

มีเพื่อนร้อยน้อยหนึ่งจะซึ้งค่า
ในเวลาลำบากทุกข์ยากเข็ญ
ช่วยดับใจรุ่มร้อนได้ผ่อนเย็น
เพื่อนจึงเป็นเพื่อนตายสายสัมพันธ์

ไม่รู้ใจ

(http://imagehost.thaibuzz.com/il/line158.png) (http://imagehost.thaibuzz.com/show.php?id=8b9e670b0af9c6905c9c20b268cc134d)

คำว่า"เพื่อน"เตือนตนทนอดกลั้น
เกินจำนรรจ์ ปันร้ายมาป้ายสี
โดนเพื่อนทำช้ำนักตระหนักมี
ร้าวฤดีเพราะพิษสะกิดใจ

เพียงสงสัย'คนดี'ที่เรารัก
เชื่อแรงชักหักร้างสร้างเงื่อนไข
เพื่อนหลอกพา'คนดี'หนีห่างไกล
เชื่อเขาไป ไสเถือมิเหลือปม

พนิตพร

(http://upic.me/i/mu/fv136.gif)

ณ ดินแดนแผ่นกว้างหว่างขุนเขา
ยามรุ่งเช้ามือฟายสายหมอกหนา
สูดพะยอมหอมชื่นรื่นอุรา
ยินนกกากู่ร้องทอดก้องไกล

แนวยางยูงสูงต้านทานแรงฝน
คลุมบังบนกันร้อนกระท้อนใหญ่
บ้านอิงดอยซอยฟากมุงจากใบ
ธารน้ำใสไหลเย็นเห็นดินทราย

หยาดน้ำค้่างพร่างพรมชโลมหล้า
ลมพัดพากายสั่นมองจันทร์หงาย
ลอยเลื่อนลับพับหาวดาวแพรวพราย
หยุดประกายมัวหม่นพ้นราตรี

แสกสัญจรซอนถิ่นบินหวนกลับ
ไก่ป่าขับขานขันกระชั้นถี่
ตื่นจากฝันบรรทมสมประดี
ม่านรพีจางเจือระเรื่องาม

เริ่มเพลงพำดำเนินเพลินชีวิต
รอยลิขิตชะตาหลังฟ้าฮ่าม
หว่านพืชผักปักชำรดน้ำตาม
ทั่วเขตคามต่างปรองดองรักกัน

กาลหมุนเวียนเปลี่ยนไปได้ห้าหนาว
เกิดเรื่องราวข่าวศึกระทึกขวัญ
ทหารขับจับชายหมายฟาดฟัน
ขู่คาดคั้นถามหา...ไอ้ฟ้าก๊อม!

รพีกาญจน์

กูคิดดีหนีแกมาแต่แรก
จำต้องแบกทุกข์ทนจนผ่ายผอม
สิ้นยศฐาบรรดาศักดิ์ก็จักยอม
เพื่อถนอมมวลมิตรชีวิตคน

ละจากเวียงเลี่ยงวังอยู่ยังป่า
ใช้ชีวาระมัดอย่างขัดสน
คู่เคียงนางกลางถ้ำแสนลำบน
กว่าผ่านพ้นเข้าแคว้นแดนพิไล

ข้อหาชุมนุมจัดหัดทหาร
อาจตีฐานต่อเนื่องโจมเมืองได้
ออกดั้นด้นค้นเสาะลัดเลาะไป
จับคนไต่ตะคอกขู่บอกความ

ตอบอย่างไรไม่เว้นต้องเป็นโทษ
บางครั้งโหดเหี้ยมม้วยด้วยเหิมห่าม
ต้องการกูผู้คนป่นปี้ตาม
เที่ยวคุกคามเข่นฆ่าไร้ปราณี

คงเป็นกรรมทำเขาภพเก่าก่อน
คืนมาย้อนยื้อยุดสุดยากหนี
ขอคำนับรับชดใช้โดยดี
หากบุญมีคงรอดปลอดภัยมา

เอาเชือกรัดทะมัดทะแมงแต่งเตี่ยวเสื้อ
ยกมือเหนือหัวนึกระลึกหา
คุณพระพุทธพ่อแม่แลครูบา
ยืนจังก้า ดาบคู่ กู...ฟ้าก๊อม

รพีกาญจน์

หะแรก ตั้งใจเขียนเพียงกระทู้เดียวเท่านั้น
ไหนๆก็ไหนๆ ขอบรรยายจนจบนิมิตฝันครับ

emo_126

สิ้นว่ากู ผู้คน ต่างอลอึง
ปานประหนึ่ง เปรี้ยงเปรี้ยง เสียงฟ้าผ่า
ทหารหลาย ชายหญิง วิ่งออกมา
ยืนตั้งท่า รอคอย ฟังถ้อยเกิน

อดีตข้า เคียงบาท ราชภพ
เคยร่วมรบ เหนือลาก จดตากเถิน
เจอศึกกลาง ล่างใต้ ได้เผชิญ
ตียับเยิน ย่อยยับ ถอยกลับเวียง

หากหมายมั่น พันธนา เข้ามาใกล้
เอ้าต่อให้ ทั้งกอง จะลองเสี่ยง
ชักดาบไว ไยช้า ตามองเมียง
เดินหน้าเรียง ปะทะ ฉะกับกู

มิสะทก ตกใจ ในวงล้อม
สิบนายห้อม วาดเวียน เปลี่ยนต่อสู้
ท่ามหินใหญ่ ไม้หลาก ยากกรากกรู
เชิงเหลี่ยมคู เคลื่อนกาย ย้ายค่ายกล

จังหวะขาด ฟาดฟัน ด้วยสันดาบ
ซ้ายขนาบ ถอยนิ่ง พิงต้นสน
ปาดทแยง แทงลวง ขึ้นช่วงบน
ก้าวมิพ้น ต้องทวน พุ่งสวนทาง

ทะลุเสื้อ เถือถัน คันยิบยิบ
ยกเท้าถีบ ยอดอก ตกดังผาง
ที่ถลำ กำหมัด ซัดปลายคาง
เตะพับล่าง หัวโหม่ง ลงคลุกดิน...

- ยังมีต่อ -

โอกาสเหมาะ เหาะเิหิน ลงเนินผา
แกว่งศัตรา วูบวาบ ดังฉาบผิน
ยืนกระด้าง พร่างตา อ้าปากยิน
เพล้งเพล้งบิน อาวุธ หักหลุดมือ

ดาบเคาะดาบ ดาบชู กู่สำทับ
บ้างหันขวับ ผงะ จะร่นถอย
สรรพสิ่ง นิ่งเงียบเชียบดงดอย
ตะวันคล้อย จวนแลง แสงมืดมัว

มรึงเช่นกู ก่อนนี้ เป็นขี้ข้า
รับบัญชา ลำบาก จากเหนือหัว
ยกมือชี้ อีไอ้ ใจระรัว
ด้วยเกรงกลัว อำนาจ คาดโทษทัณฑ์

กูบรรเลง เพลงยั้ง แค่สั่งสอน
มิรานรอน เข่นฆ่า ถึงอาสัญ
เราหน่อเนื้อ เชื้อไข ไทยเช่นกัน
ผูกสัมพันธ์ สมาน สานไมตรี

หัวหมู่ขัน พันชื่น หมื่นพหล
และไพร่พล ขุนเจือง ป้องเมืองศรี
ถนอมองค์ คงรัก จิตภักดี
หมั่นฝึกฝีมือห้าว จะก้าวไกล

ออกบ้านละ ลูกเมีย เสียนานนับ
จงคืนกลับ สู่เหย้า ทูลเจ้าใหญ่
รุมสังหาร ดานกลบ ศพนอนใน
นี่เอาไป ให้ดู ดาบคู่ของ...ฟ้าก๊อม

......................................

เจดีย์สร้าง ปรางค์พราย ด้วยทรายอ่อน
ประนมกร เงยหน้า สบตาจ้อง
พยักยิ้ม พริ้มเปรย เอ่ยทำนอง
ขอเราสอง สุขสันต์ นิรันดร์ เทอญ

emo_126

รพีกาญจน์

emo_116 emo_116 emo_116
ความจงรักภักดีที่..ฟ้าก๊อม..
อุทิศยอมลำบากจากห่างเหิร
เวียงพิงค์แคว้นแดนไทยได้เผชิญ
ข้าศึกเดินย่ำเท้าเข้ายึดครอง

ถูกเพื่อนรักหักหลังหวังเข่นฆ่า
ปราถนาช่วงชิงทิ้งหม่นหมอง
ฟ้าก๊อม..ซื่อถือสัตย์ยืนหยัดมอง
ดีชั่วต้องต่อต้านมารไพรี

หม่องสล่าพม่ากล้าหยามเหยียด
น่ารังเกียจกล่าวร้ายป้ายเสียดสี
หวังลาภยศชื่อเสียงเลี้ยงชีวี
ชักชวนชี้.. ฟ้าก๊อม ..น้อมกำนัล

ฟ้าก๊อมเอย เปรยใจใครคงรู้
ความอดสูระบายภายใต้ฝัน
แม่นายซึ้งถึงเจ็บเก็บรำพัน
ดาบคู่ฟันปรามาสขาดเลือดนอง
....................................
เจย์ดีทรายเพียรก่ออย่าท้อจิต
พรหมลิขิตเปิดทางต่างแสงส่อง
ถนนสายความดีที่ครรลอง
ชนะผองชั่วฤๅคือ..สัจธรรม..
..สีลา ณ หละปูน..
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSdwOf-2t7AjYawIKZZfgNOeXxSaAOuojjewkGUxkGkr8Tgdhvg)

สังขารวน วัฎฎะ เทพประสิทธิ์
ก่อชีวิต เพียรกอบ ชอบเหยียบย่ำ
สบอารมณ์ ซมร่าง สร้างระกำ
ด้วยมืดดำ อำมหิต จิตสัตตา

มิเลือกเคลีย เมียขลุก ลูกสาวไผ
เอาแต่ได้ ดื้อดัน มากตัณหา
เกิดโกรธะ ปะทุ ร่ำสุรา
ผิดกามา ฆ่าคน ปล้นแย่งยิง

ขาดธัมมะ ปริยัติ วิบัติกิจ
ครองจริต บ้าคลั่ง ดั่งผีสิง
คำทัดทาน พาลใส่ ไม่ประวิง
โดดดำดิ่ง หุบเหว ลุยเปลวเพลิง

ความว้าวุ่น ขุนเขา ราบเร่าร้อน
ฝั่งสาคร กลางกรุง ยากยุ่งเหยิง
บ้างยังอยู่ บ้างเตลิด หนีเปิดเปิง
เหตุการณ์เถิง คลี่คลาย เมื่อวายวาง

กัมมุนา ปรากฏ ต้องชดใช้
สู่ภพใหม่ เทียบเจ้า หล่อเหลาร่าง
คณานับ ทรัพย์อนันต์ สรรพางค์
แวดล้อมนาง ไร้หน่อ ต่อตระกูล

พยายาม ตามใคร เช่นในฝัน
มีสักวัน พานพบ ก่อนจบสูญ
รอยแผลเป็น เซ่นดาบ กาบแก้มคูณ
เขาอาดูร เดียวดาย กายชรา

emo_126

รพีกาญจน์

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน