ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

วิถี

หริ่งเรไรกล่อมแล้วทั่วแนวทุ่ง
ไปสุดคุ้งลำธารละหารห้วย
น้ำยอดคามาโหนหล่นระนวย
ย้อยหยาดสวยรินหยดจรดธารา

ริ้วสายสรวงแดดอุษาขอบฟ้าสาง
ความสลัวจากจางหว่างเวหา
เกล็ดน้ำค้างวางดอกยอดใบคา
โกกิลาพร่ำเพลงบรรเลงไพร

ดอกไม้บานรับอรุณกรุ่นช่วงเช้า
เกสรเร้าหมู่ภมรโอนอ่อนไหว
หญ้าเขียวคลี่หมอกแต้มลงแซมใบ
คลุมลานไพรเขียวสะพรั่งไปทั้งลาน

พะเนินหินแก่งพลาญข้างธารฉ่ำ
นกเป็ดน้ำบินลงสรงสนาน
ตะไคร่เขียวเห็นระเรื่อพอเจือจาน
ประหนึ่งลานอัญมณีขจีดิน

ครวญเสียงลมแผ่วร่ำมารำพัน
กล่อมเงียบงันหลับใหลในซอกหิน
หอบกลิ่นหอมสายป่ามาหลั่งริน
ชโลมดินงดงามหอมดำรง

หนทางกว้างเลาะนาป่าไศล
อาบวินัยองค์พุทธวิมุตติสงค์
ดอกหญ้างามบานเกลื่อนรายเถื่อนดง
ลูบสบงสีเหลืองเรืองมรรคา

คือสายทางจุนเจือเนื้อนาบุญ
องค์อุ้มบุญทรงบาตรศาสนา
ดำเนินผ่านลานไพรสายธารา
งามอากัปกิริยาสง่างาม

เหลืองจีวรพลิ้ววีบ้างสีครั่ง
สองฝั่งทางพุทธชนอยู่ล้นหลาม
พราวดอกไม้สวยสดสีงดงาม
ปลั่งอยู่ท่ามถาดข้าวขาวอวลไอ

หอมเอยหอมกลิ่นข้าวถึงดาวดึงส์
ใส่บาตรซึ้งโลกธรรมสว่างไสว
ผลบุญแผ่แล้วแก้วคลาไคล
ฝุ้งไปไกลทั่วโลกธาตุธรรม

งามวิถีพุทธธรรมค้ำดงดอน
ทานขจรค้ำพุทธอุปถัมภ์
แม้นโลกจมติดหน่วงด้วยบ่วงกาม
ยังเหลือธรรมปลอดปล่อยสร้อยตรวนตรึง

จะยังงามวิถีทางอย่างเช่นนี้
ตราบว่ามีศาสดาใหม่มาถึง
แม้นหลงเหลือเศษธรรมไว้คำนึง
คงจะซึ้งจวบกาลพุทธันดร

ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ

เสียดายนักมิได้พบพระพุทธเจ้า
พบแต่เค้าโสมทองเพียงสองสิ่ง
เศษบุญหลังยังเหลือพอเจือคิง
มิได้อิงสมานยุคพุทธันดร

ได้พบธรรมไกลหลังยังแจ่มชัด
ในยุคสองสหัสวรรษประภัสสร
ดุจน้ำค้างรดเถาเนาว์ดงดอน
พ้นซอกขอนเห็นรู้อุษามา