พิมพ์หน้านี้ - รักเดือน

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนบอกรัก => ข้อความที่เริ่มโดย: DB9 ที่ 12 ธันวาคม 2012, 08:21:PM



หัวข้อ: รักเดือน
เริ่มหัวข้อโดย: DB9 ที่ 12 ธันวาคม 2012, 08:21:PM
โอ้ดึกเอ่ย...ดึกเเล้วหนอ...ขอลาก่อน
เมื่อเดือนจร...ลับล่วง...ให้ห่วงหา
หอมกลิ่นร่ำ...ยามพราก...จากกานดา
จำใจลา...จากเจ้า...เฝ้าอาลัย

โอ้หอมเอ่ย...หอมไม่สิ้น...กลิ่นเกสร
กลิ่นงามงอน...ยิ่งหอมกว่า...เป็นไหนๆ
ยามดอมดม...ชมชื่น...ระรื่นใจ
หอมกลิ่นใด...ก็ไม่เทียบ...เปรียบเนื้อนวล

โอ้ลมเอ่ย...ลมผวน...ให้หวนกลับ
โปรดจงรับ...กานดา...คืนมาหวน
จะตระกอง...กอดไว้...ไม่ห่างนวล
จนจวบจวน...เดือนคร้อย...ลอยลับไป

โอ้รักเอ่ย...รักนี้...มีเเต่รัก
เเจ้งประจัก...ดวงจิต...ผิดไฉน
ถึงมัจฉา...รักน้ำ...สักเท่าไร
มิเท่าครึ่ง...ดวงใจ...ที่ให้นาง


     หนึ่ง fanmanutd.com


       


หัวข้อ: Re: รักเดือน
เริ่มหัวข้อโดย: D ที่ 13 ธันวาคม 2012, 10:52:AM
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRzsAK4iJD0EvitjhRtvaUDd34Os2hO3JTfRTOxiiY_e8MP1Rn1cA)

โอ้ฟ้าเอย ครานี้ สีเทาหม่น
คิดถึงคน อยู่ไกล จวนใกล้สาง
เดือนเคลื่อนคล้อย ลอยเลือน แสงเจื่อนจาง
มิวายวาง ทางใจ ใฝ่คะนึง

 โอ้เดือนเอ๋ย เดือนจ๋า อย่ารีบจาก
ฉันขอฝาก ดวงใจ นี้ไปถึง
สัมทับบอก ซอกทรวง ห่วงรำพึง
สุดซาบซึ้ง ตรึงใน ฤทัยนวล

เดือนมาลา ล่วงลับ ดับลงแล้ว
มิสิ้นแวว รอรับ เดือนกลับหวน
เมื่อใดแรง แสงล้า ฟ้าครางครวญ
คิดทบทวน ป่วนปั่น ฉันเหงาใจ

"ดิน"

(http://www.qzub.com/cartoon_017.gif)


หัวข้อ: Re: รักเดือน
เริ่มหัวข้อโดย: saknun ที่ 13 ธันวาคม 2012, 11:47:AM
([url]http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRzsAK4iJD0EvitjhRtvaUDd34Os2hO3JTfRTOxiiY_e8MP1Rn1cA[/url])

โอ้ฟ้าเอย ครานี้ สีเทาหม่น
คิดถึงคน อยู่ไกล จวนใกล้สาง
เดือนเคลื่อนคล้อย ลอยเลือน แสงเจื่อนจาง
มิวายวาง ทางใจ ใฝ่คะนึง

 โอ้เดือนเอ๋ย เดือนจ๋า อย่ารีบจาก
ฉันขอฝาก ดวงใจ นี้ไปถึง
สัมทับบอก ซอกทรวง ห่วงรำพึง
สุดซาบซึ้ง ตรึงใน ฤทัยนวล

เดือนมาลา ล่วงลับ ดับลงแล้ว
มิสิ้นแวว รอรับ เดือนกลับหวน
เมื่อใดแรง แสงล้า ฟ้าครางครวญ
คิดทบทวน ป่วนปั่น ฉันเหงาใจ

"ดิน"

([url]http://www.qzub.com/cartoon_017.gif[/url])



เดือนที่คล้อย ลาลับ ดับลงสิ้น
คล้ายกับพิณ ขาดสาย ปลายสั่นไหว
จะดีดเกา  ให้เสียง  เลี้ยงปานใด
ก็มิได้   ความซึ้ง ตรึงตราจิต

เปรียบดั่งเงา ไร้แสง  แสดงผล
ถึงมีตน ยืนอยู่ ดูไร้สิทธิ์
เพราะไม่มี ตัวเรา เข้ามาชิด
ได้แต่พิศ เพ่งครวญ นับหวนวัน