พิมพ์หน้านี้ - คุณค่าของคนย่อมเท่าเทียมกัน

ฉันเห็นมวลเมฆครึ้ม ครอบสยาม
มืดหม่นอนธกาลยาม รุ่งเช้า
เหมือนดั่งว่าฟ้าคราม เตรียมถล่ม
ฉันเด็กน้อยคอยเศร้า จ่อมตื้อใจสลาย

สหายแล้วท่านอิ่มข้าว พอไหม
ท้องอิ่มแล้วท่านไย ยิ่งเศร้า
ปากลิ้มรสแล้วไป ไหนอยู่
จึงบอดใบ้หนักเข้า เงียบง้ำเสรี

พล่ามวจีเห็นเหตุอ้าง คมสมอง
พูดพร่ำไร้สารกรอง ขุ่นคว้าง
เหล่าปวงปราชญ์เพียงมอง คำเจื่อน
กระจกส่องชะล้าง เหงื่อหน้าพาเขลา

เมาอำนาจเน่าเนื้อ นิจกาล
ทิ้งเหตุผลระราน เร่งร้าย
หมู่ชนหากอาจหาญ คิดต่อ กรนา
เตรียมขุดหลุมปักป้าย ฮึดได้ขจ่างผล

ทนเถิดเพื่อนพรั่งพร้อม อุดม- การณ์เทอญ
ก็มนุษย์ย่อมเหมาะสม อิสระถ้วน
ถึงสูงต่ำกนกตม พรรณต่าง
หากแต่คุณค่าล้วน ย่อมเที้ยมกันเสมอฯ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน