พิมพ์หน้านี้ - * ขอเวลาทำใจ *

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนอกหัก => ข้อความที่เริ่มโดย: ไผ่เดียวดาย ที่ 19 ตุลาคม 2012, 03:27:PM



หัวข้อ: * ขอเวลาทำใจ *
เริ่มหัวข้อโดย: ไผ่เดียวดาย ที่ 19 ตุลาคม 2012, 03:27:PM
(http://www.qzub.com/bar_082.gif) (http://www.qzub.com)
สบายดี หรือเปล่าเธอ เจอคนใหม่
ที่ว่าใช่ เป็นตัวจริง สิ่งที่ฝัน
ถึงขนาด ไม่ต้องซ้อม ยอมทิ้งกัน
หน้าที่ฉัน เธอให้เขา มอบเหงาคืน

เหมือนขาดหลัก ประคองใจ ไม่ไหวหนอ
เพื่อนนั่งรอ มีแค่เพียง เสียงสะอื้น
ทุกวันช้ำ ภาพเก่าหลอน ตอนกลางคืน
รักเคยชื่น มาวนเวียน จุดเทียนใจ

เพราะรักมาก จึงยากนัก หักห้ามจิต
ให้พิชิต สิ่งเหล่านั้น มันไม่ไหว
จึงต้องคอย โทรมาหา ว่าเป็นไง
แกล้งถามไถ่ ในทุกคำ ซ่อนช้ำตรม

หากรบกวน ขออภัย ไม่ว่านะ
แต่อย่าผละ ตัดสัมพันธ์ มันขื่นขม
ค่อยๆจาก ค่อยๆจบ ลบระทม
วอนสายลม ช่วยพัดสิ้น รอยกลิ่นเธอ

ขอเวลา สักเพียงน้อย ถอยตั้งหลัก
อย่ารีบผลัก ไล่กันไกล ให้หมองเหม่อ
ขอเวลา ฉันทำใจ ใหม่นะเธอ
ก่อนไม่เจอ ชั่วชีวิต หมดสิทธิ์คืน
(http://www.qzub.com/bar_082.gif) (http://www.qzub.com)


หัวข้อ: Re: * ขอเวลาทำใจ *
เริ่มหัวข้อโดย: ไผ่เดียวดาย ที่ 25 ตุลาคม 2012, 12:53:PM
(http://www.qzub.com/bar_051.gif) (http://www.qzub.com)
เวลารอ ไม่เหลือเลย แม้เคยรัก
ยังจมปลัก อยู่ที่เก่า แม้เขาหน่าย
ยังไม่พร้อม รับความเปลี่ยว อยู่เดียวดาย
ด้วยข้างกาย ไม่เคยพราก ไกลจากเธอ

เพราะหัวใจ ยังไม่ชิน หรือสิ้นเยื่อ
มันยังเผื่อ สายสัมพันธ์ มั่นเสมอ
หวังลึกๆ คงบรรจบ  วนพบเจอ
ใจของเธอ จะคืนเป็น ดังเช่นเดิม

หลอกตัวเอง ลืมเรื่องเก่า ก็เท่านั้น
รู้คืนวัน หมดทางหยุด กลับจุดเริ่ม
ซื้อเวลา ที่ไร้ค่า เพื่อมาเติม
ก่อนที่เดิม ของคนอื่น เขายืนแทน
(http://www.qzub.com/bar_051.gif) (http://www.qzub.com)


หัวข้อ: Re: * ขอเวลาทำใจ *
เริ่มหัวข้อโดย: ไพร พนาวัลย์ ที่ 25 ตุลาคม 2012, 01:49:PM

emo_79      emo_111       emo_79

เราจากกัน พลันห่างไกล พาใจเศร้า
สุดห่วงหวง  พวงพะเยาว์ เศร้าสุดแสน
ยิ่งห่างไกล ใจยิ่งเหงา เจ้าคลอนแคลน
คนละแดน แสนกังวล เจ้าคนงาม

ก่อนจากไกล ใจป่วนปั่น วันต้องจาก
จำใจพราก จากกันไป ใจถูกหาม
ตัดใจลา ฝ่าเดือนปี ฟ้าสีคราม
เพียงติดตาม ถามเพียงข่าว ยามหนาวใจ

จนป่านนี้ ที่ทำใจ ไม่คิดถึง
จิตตราตรึง ถึงวันเก่า เรามิใช่
เพราะยากจน ทนแรมเรือน เหมือนห่างไกล
ดุจผลักไส ให้สุดฝืน กลืนน้ำตา  emo_33
 
“ไพร พนาวัลย์”