|
หัวข้อ: ...สายฝนพรำ... เริ่มหัวข้อโดย: ดอกแก้ว พิกุลทอง ที่ 04 ตุลาคม 2012, 05:58:PM ....สายฝนพรำ... ฝนพรำ ๆ รีบจ้ำอ้าว เข้าเพิงพัก ขาแทบหัก ถึงที่พัก นั่งขาสั่น ทั้งเหนื่อยหอบ แฮกแฮก ขนชูชัน เมื่อฟ้านั้น ส่งเสียงร้อง ก้องกังวาน สามชั่วโมง ผ่านไป ใจเริ่มหวั่น สายฝนนั่น ยังแน่นหนา ไม่จางหาย ลมกระโชก กระหน่ำซัด ไม่วางวาย คงหนาวตาย คาที่พัก แน่แน่ เรา หลับก็แล้ว ตื่นก็แล้ว แม่แก้วเอ๋ย ฝนไม่เคย สร่างซาเม็ด ลงเลยหนา ท้องเริ่มกิ่ว บอกว่าหิว ร้องโกรกกราก บอกว่าอยาก แม้หลับตา เห็นอาหาร มองขอบฟ้า แสงสลัว มืดมุ้งมิ้ง เสียงหรีดหริ่ง เรไร ก้องไพศาล ส่งเสียงร้อง เย็นยะเยือก ก้องกังวาน เสียงแว่วหวาน ช่างไพเราะ จับหัวใจ ความมืดเริ่ม มาเยือน ใจหวีดหวิว ใบไม้ปลิว ใจเริ่มกลัว เริ่มหวั่นไหว มองรอบรอบ ใจหวาดหวาด คิดไปไกล แสงรำไร เริ่มหลอนหลอก ให้สับสน สายฟ้าฟาด เปรี้ยงเปรี้ยง ดังกึกก้อง ชวนกันร้อง ผสมสาน ทุกแห่งหน ฟ้าส่งเสียง ท้องขานรับ เคล้าปะปน ใจฉันป่น สะดุ้งโหยง กอดตัวกลม... .... ดอกแก้ว พิกุลทอง .... .................................................. หัวข้อ: Re: ...สายฝนพรำ... เริ่มหัวข้อโดย: uddyart ที่ 04 ตุลาคม 2012, 07:43:PM พระพิรุณโปรยปรายคล้ายฝนคลั่ง กระหึ่มดังฟ้าฟาดไม่ขาดสาย แสงสายฟ้าฝ่าสายฝนปนประกาย ดั่งนิยายที่ขับขานมานานนม ว่าด้วยนางเมขลามาล่อแก้ว รามสูรเห็นแล้วแววเหมาะสม มันต้องการแย่งแก้วมาเชยชม จึ่งขว้างขวานด้วยอารมณ์อันโกรธา แก้วมณีแปล่งแสงแห่งสีสัน รามสูรครานั้นฝันโหยหา เมขลากลับหนีไปไกลสุดตา รามสูรสุดคว้าแก้วมาครอง หัวข้อ: Re: ...สายฝนพรำ... เริ่มหัวข้อโดย: ดอกแก้ว พิกุลทอง ที่ 04 ตุลาคม 2012, 11:07:PM พระพิรุณ คงพิโรจ โกรธโกรธา จึงบัญชา สายฟ้า ลงประหาร รามสูร ยักษ์ร้าย เที่ยวระราน เป็นยักษ์มาร คอยเยื้อแย่ง แก้วมณี เมขลา นางฟ้า ผู้งดงาม ถือฤกษ์ยาม สายฝนพรำ ส่องแสงสี เที่ยวล่องลอย ชูแก้วงาม ไปทุกที่ รัศมี แก้วแวววาว เย้ายวนใจ .... ดอกแก้ว พิกุลทอง .... |