|
หัวข้อ: แด่เธอผู้สร้างสรรค์ : และ : แด่ฉันผู้สรรสร้าง เริ่มหัวข้อโดย: พิมพ์วาส ที่ 19 สิงหาคม 2012, 11:50:AM แด่เธอผู้สร้างสรรค์ : และ : แด่ฉันผู้สรรสร้าง จิตนาการบรรเจิดงามเฉิดฉาย จรดปลายดินสอลออสี ค่อยร่างเส้นบางเบาสีเทานี้ ลงกระดาษตามชี้...ที่ฝันไว้ กระดาษขาวแต้มต่อดินสอขุ่น คิ้วหยักมุ่นเขียนภาพที่ฉาบให้- แบบไหนงามหรือสวยด้วยอย่างไร ลากด้วยใจ เขียนด้วยมือ สื่อความฝัน ฉันเห็นเธอเขียนภาพฉาบด้วยยิ้ม ดวงหน้าพริ้มจิตนาคราสร้างสรรค์ บางครั้งเห็นเธอหมองร้องไห้นั้น ตัวของฉันยากเข้าวาด...ปาดน้ำตา บางครั้งเธอหน้ามุ่ยมือคุ้ยเขี่ย ภาพตรงหน้าที่เสียอ่อนเพลียล้า เธอพักหน่อยพลอยตื่นคืนชีวา ลงมือมาร่างเส้นเร้นหมองมัว เธอเริ่มเขียนภาพหนึ่งที่พึงสร้าง (http://picth.com/get/0eBci/139_full_resize.jpg) ภาพเธอร่าง หญิง-ชาย พรายยิ้มทั่ว ดอกไม้,ผีเสืออวดแพรพัว ทุ่งหญ้วกับเด็กหัวใจเบิกบาน เด็กชายยิ้มถักไม้ส่งให้มอบ เด็กหญิงตอบร้อยยิ้มด้วยพริ้มหวาน เสียงหัวเราะก้องดังแสนกังวาน หัวใจสานต่อกันในฝันเอย... เธอลงสีด้วยนามความสดใส ลงด้วยใจใฝ่ฝันสีสันเผย เด็กหญิงสวมชุดฟ้าหน้าพริ้งเปรย เด็กชายเชยชุดเหมาะเจาะเข้ากัน ทุ่งดอกไม้ส้ม,แดงแฝงความรัก ดอกหญ้าทักทิวไม้ไกวรัวสั่น ทุงหญ้าเขียวทาบท้องฟ้าเรืองรองนั้น กับเด็กหญิงและชายอัน..ปันยิ้มงาม เด็กชายน้อยค่อยถักดอกหญ้าสวย มอบเด็กหญิงนั้นด้วยยิ้มไหวหวาม เด็กหญิงสวมแล้วยิ้มพริ้มพิราม ---มงกุฎดอกหญ้า--- ลงมือในภาพความฝันยามนี้ ฉันเห็นเธอยิ้มออกบอกภาพเสร็จ ฉันยากเช็ดน้ำตาที่ลาปรี่ เธอยิ้มด้วยใบหน้าพาเปรมปรีดิ์ กับน้ำตาลงหรี่ คลี้ยิ้มมอง ฉันดูเธอผู้วาดช่างสร้างสรรค์ หัวเราะปันยิ้มแบ่งในแหล่งหมอง ตัวฉันขอเอ่ยพจน์หยดร้อยกรอง เธอกับฉันเราสองสุขห้องใจ... มอบกำลังใจแด่ผู้ที่สร้างสรรค์งานศิลป์ค่ะ หนูว่าเขียนกลอนสบายๆมีความหมายเพราะในตัวเองดีกว่าค่ะบางทีสัมผัสใน อีรุงตุงนังตกใจตัวเองเขียนไปได้อย่างไรก็เคยงงอยู่นะคะ ตอนแรกลองเขียนไม่ค่อยมีสัมผัสในดูค่ะก็ไม่ชินเลยลองเขียนแบบมีสัมผัสในดูนิดหนึ่ง แล้วก็บางอันไม่ให้มีสัมผัสในเลยคิดว่าเพราะในความแต่ถึงแม้ไมเพราะในคำก็ตามทีอยากเขียนกลอนสบายๆไม่รู้เหมือนกันตัวเองไปติดสัมผัสในตั้งแต่เมื่อไหร่เวลาเขียนแล้วไม่มีสัมผัสในเหมือนกับมันจะขาดๆหายๆอะไรสักอย่างแต่พออ่านเนื้อความดูแล้วคิดว่าเพราะค่ะ ใครจะคิดว่าไม่เพราะก็ตามนะคะหนูคิดว่าเนื้อความหนูเพราะมากเลยค่ะ(ชมตัวเองก็เป็น)อย่างไร อย่างไรก็คิดว่าไพเราะในเนื้อความค่ะ^^ อันว่าสร้างสรรค์นี้หนูอยากหมายถึงแบบสร้างสรรค์แบบว่า แบบว่า อย่างไรดีนะ แบบว่าอยากให้มีอะไรใหม่ๆขึ้นมา ส่วนสรรสร้างหนูอยากให้แบบว่า แบบว่า อยากให้เลือกคัดอะไรที่ดีๆมาอะไรประมาณนี้หน่ะค่ะ หัวข้อ: Re: แด่เธอผู้สร้างสรรค์ : และ : แด่ฉันผู้สรรสร้าง เริ่มหัวข้อโดย: บ้านริมโขง ที่ 19 สิงหาคม 2012, 05:10:PM (http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12463481/W12463481-0.jpg) จะสร้างสรรค์มั่นหมายอย่าปลายหัก จงประจักษ์รูปแบบแนบหลักใหญ่ จะเขียนกลอนหลักกลอนป้อนเข้าไป จารอย่างไรให้เห็นเด่นในที ทั้งจัดองค์ทรงเครื่องเรื่องเสนอ ลำดับเธอให้กระจ่างทุกทางที่ ควรตรวจทานการวางทุกอย่างมี มองสวยดีน่าอ่านงานก็งาม แนวความคิดเธอสวยด้วยวัยใส เขียนด้วยใจไหลรื่นตื่นไหวหวาม จินตนาเธอหรูสู้เติมตาม อายุนามยังน้อยค่อยบรรจง อย่าได้หลงชมตนบนความเหลิง นั้นคือเพลิงเผาจิตหากคิดหลง ผลงานคือความดีที่ดำรง ใครเห็นส่งให้ถึงจึงน้อมเอา..นะจ๊ะ. "บ้านริมโขง" emo_60 หัวข้อ: Re: แด่เธอผู้สร้างสรรค์ : และ : แด่ฉันผู้สรรสร้าง เริ่มหัวข้อโดย: สุวรรณ ที่ 19 สิงหาคม 2012, 08:07:PM ภาพหนึ่งที่พึงสร้าง (http://picth.com/get/0eBci/139_full_resize.jpg) ภาพเธอร่าง หญิง-ชาย พรายยิ้มทั่ว ดอกไม้,ผีเสืออวดแพรพัว ทุ่งหญ้วกับเด็กหัวใจเบิกบาน เด็กชายยิ้มถักไม้ส่งให้มอบ เด็กหญิงตอบร้อยยิ้มด้วยพริ้มหวาน เสียงหัวเราะก้องดังแสนกังวาน หัวใจสานต่อกันในฝันเอย... เธอลงสีด้วยนามความสดใส ลงด้วยใจใฝ่ฝันสีสันเผย เด็กหญิงสวมชุดฟ้าหน้าพริ้งเปรย เด็กชายเชยชุดเหมาะเจาะเข้ากัน ทุ่งดอกไม้ส้ม,แดงแฝงความรัก ดอกหญ้าทักทิวไม้ไกวรัวสั่น ทุงหญ้าเขียวทาบท้องฟ้าเรืองรองนั้น กับเด็กหญิงและชายอัน..ปันยิ้มงาม เด็กชายน้อยค่อยถักดอกหญ้าสวย มอบเด็กหญิงนั้นด้วยยิ้มไหวหวาม เด็กหญิงสวมแล้วยิ้มพริ้มพิราม ---มงกุฎดอกหญ้า--- ลงมือในภาพความฝันยามนี้ ฉันเห็นเธอยิ้มออกบอกภาพเสร็จ ฉันยากเช็ดน้ำตาที่ลาปรี่ เธอยิ้มด้วยใบหน้าพาเปรมปรีดิ์ กับน้ำตาลงหรี่ คลี้ยิ้มมอง ฉันดูเธอผู้วาดช่างสร้างสรรค์ หัวเราะปันยิ้มแบ่งในแหล่งหมอง ตัวฉันขอเอ่ยพจน์หยดร้อยกรอง เธอกับฉันเราสองสุขห้องใจ... (น้องพิมพ์วาส) แล้วสมมติเจ้าหญิงในนิทาน ผู้มีจิตเบิกบาน หวาน สดใส ของภาพ คือ เธอนี้ที่ห่วงใย แบ่งปันน้ำใจให้ฉันตลอดมา ส่วนฉัน เจ้าชาย ร้อยมงกุฎ มาลีขาววิสุทธิ์พิสูจน์ค่า- ความรักภักดีไม่เสื่อมซา มอบแด่เธอเสมอชีวา ..นิรันดร์ สองเรายิ้มท่ามลมคราห่มฟ้า มีหมู่ไม้ใบผกามารับขวัญ เป็นพยานเราสองปรองผูกพัน ดุจดังเงา เธอฉันไม่ห่างกาย ดูสิ..ภาพนิทานไหวจังหวะ ในหัวใจทุกขณะระดะฉาย คุณค่าแห่งนิทานระยิบพราย เธอ-ฉันต่างมีความหมายมอบให้กัน จะจดจำวันนี้เธอสรรสร้าง ภาพสาวน้อยบอบบาง อย่างรังสรรค์ ให้ฉายชัดปรากฎอยู่ทุกวี่วัน จนคล้ายว่านิทานนั้นมีชีวิต... (พี่สุวรรณ) ขอโทษนะคะน้องพิมพ์วาส พี่ทำสีสันบทกลอนน้องเสียหายหมดแล้ว emo_10 |