ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

     ...เมื่อหลายปีก่อนแม่บอกผมว่าผมเป็นคนขยัน ช่วยเหลืองานบ้าน
     ทำงานเก่งแถมสอบได้ที่ 1 ในห้องเรียน
     แม่ให้รางวัลด้วยการซื้อแหวนทองให้
     ถ้าจำไม่ผิดน่าจะสองสลึง
     แม่บอกกับผมว่า ผมเป็นคนที่อยู่ใกล้กับอะไร ก็มักจะได้สิ่งนั้นเป็นความรู้เสมอ
     แล้วเก็บเกี่ยวมาใช้ประโยชน์
     ผมดูตัวเองไม่ออก แต่แม่ผมดูผมออก
     วันหนึ่งเมื่อผมอยากรู้.. “พี่ปป+10 คืออะไรครับ”
     “ครึ่งควบลูกคืออะไร”
     “ลบ5คืออะไร ”
     “อะไรคือท่านต่อ อะไรคือท่านรอง ”
     “ก็ลองเล่นดูสิ จะได้รู้”
     พี่ที่ให้ความรู้บอกผมแบบใจเย็น..
     ผมเรียนรู้ได้ไม่ถึงเดือน ผมก็รู้หมดแบบแตกฉาน
     แล้ววันหนึ่งเมื่อผมนั่งทานเย็นข้าวกับแม่
     อยู่ๆแม่ก็ถามผมว่า
     “มีอะไรก็เล่าให้แม่ฟังนะไม่ต้องโกหกแม่”
     “เปล่านี่แม่ ไม่มีอะไร”
     “ลูกใหญ่ไม่เคยโกหกแม่นี่นา”
     พอแม่พูดคำนี้ น้ำตาผมก็ร่วงลงอาบแก้ม
     แม่เห็นแหวนทองที่ผมใส่ซึ่งเป็นแหวนทองปลอม
     ผมไปซื้อมาใส่แบบให้เหมือนแต่ก็ตบตาแม่ไม่ได้
     ผมสารภาพกับแม่ว่าผมเสียบอล
     แม่บอกว่าไปจำนำที่ไหน เดี๋ยวแม่ไปไถ่ให้
     แม่พูดแบบนี้ยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลรินอาบแก้มมากขึ้นไปอีก
     “ผมขอสัญญากับแม่ว่าต่อไปนี้ผมจะไม่เล่นการพนันอีกแล้วครับแม่”
     “ผมสัญญา”..
     ผมสัญญากับแม่โดยไม่ต้องใช้ใบสัญญา หรือมีพยานเซ็นรับรู้แต่อย่างไร
     ถ้าคุณไม่เชื่อ..คุณมาพนันกับผมไหม..?


     ✿ ◕ พ่อค้าพเนจร  ◕✿
     ๑๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔