|
หัวข้อ: "แด่...ลูก" เริ่มหัวข้อโดย: ♥ กานต์ฑิตา ♥ ที่ 10 สิงหาคม 2012, 07:02:PM (http://i882.photobucket.com/albums/ac25/Kan_ry/cry.jpg) (http://i882.photobucket.com/albums/ac25/Kan_ry/1323655325.gif) รักของใครไหนเล่าเท่าแม่รัก ต่างประจักษ์แซ่ซ้องก้องสรรเสริญ ลูกกลับสวนแนวทางวางท่าเมิน คิดก้าวเดินจากไปโดยไม่ลา รักของแม่แย่นักจึงผลักไส รับรักใหม่คนอื่นยื่นเข้าหา มองเห็นแม่แค่ให้กำเนิดมา มิใช่เจ้าชีวาอย่าบงการ รักของแม่น่าเบื่อเมื่อเปรียบเทียบ รักแม่เรียบเกินไปไม่หอมหวาน ภาพลักษณ์แม่แปรเห็นเป็นนางมาร จึงทะยานโลดลิ่วตัวปลิวไป รักของแม่ค่าต่ำจึงย่ำทิ้ง รักค่ายิ่งหวงแหนคือแฟนให้ รักของแม่เก่าคร่ำมิฉ่ำใจ รักจึงไร้ความหมายสายสัมพันธ์ รักแม่รักเท่าใดไม่รับรู้ สุดเสียงกู่ก้องเพรียกเรียกไม่หัน สายตามองเหินห่างระหว่างกัน วาจานั้นดั่งกรดรินรดทรวง รักของใครไหนเล่าเท่าแม่รัก วันหนึ่งคงประจักษ์ความหนักหน่วง รักของแม่แท้จริงสิ่งทั้งปวง หรือรักลวงหลอกไว้..ให้เลี้ยงดู "กานต์ฑิตา" ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๕ (http://i882.photobucket.com/albums/ac25/Kan_ry/bg20.gif) หัวข้อ: Re: "แด่...ลูก" เริ่มหัวข้อโดย: บ้านริมโขง ที่ 10 สิงหาคม 2012, 09:02:PM (http://i882.photobucket.com/albums/ac25/Kan_ry/bg20.gif) เป็นผู้ให้กำเนิดเกิดชีวิต ย่อมไร้สิทธิ์ปลิดทิ้งสิ่งเป็นอยู่ เป็นเยี่ยงอย่างดีเลิศเถิดเป็นครู ในมวลหมู่สัตว์สังคมนิยมกัน หากละทิ้งยิ่งแย่แผ่ถากถาง หากปล่อยวางยิ่งหม่นคนเหยียดหยัน จะดีเลวต่ำช้าสารพัน ต้องกัดฟันกล้ำกลืนฝืนฤดี เพราะคือลูกผูกสันดานสานสกุล ใช่เป็นฝุ่นปัดทิ้งหรือวิ่งหนี เพราะคือหนึ่งชีวิตที่สิทธิมี เป็นหน้าที่แม่-พ่อผู้ก่อการ หากไปหวังสิ่งใดในหน้าที่ หวังต้องดีมีตอบมอบสมาน คือกำหนดกฎก่อต่อร้าวราน ถูกต่อต้านค้านเครียดเกลียดตอบแทน คืออกแม่แน่ต้องได้ร้องร่ำ ถูกกระทำย้ำกลับทับหวงแหน ได้แต่ปล่อยมือวางให้ร้างแดน ไม่ข้นแค้นแสนช้ำ..มันกรรมเรา. "บ้านริมโขง" (http://i882.photobucket.com/albums/ac25/Kan_ry/1323655325.gif) หัวข้อ: Re: "แด่...ลูก" เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 10 สิงหาคม 2012, 09:33:PM คือ รัก ที่ แม่ มี ให้ คือ สายพาน สานใย ใจลิขิต คือ ชีวิต พลีได้ มอบให้เขา คือ ผูกพัน มั่นแท้ แก้,ขัดเกลา คือ หมายเอา เพียงจำ ไม่คร่ำครวญ รัก สะอาด บริสุทธิ์ ดุจผ้าขาว รัก แข็งกร้าว ใครข้อง เป็นต้องสวน รัก เฉลย เอ่ยปากออก บอกสิ่งควร รัก ทั่วถ้วน ถ่องแท้ ดูแลภัย ที่ สุดใด ไม่มี เช่นนี้ดอก ที่ พร่ำบอก บ้างบ่น ทนไม่ไหว ที่ นิ่งเงียบ นั่นหรือ คือน้อยใจ ที่ ทำไป เจ็บช้ำ กว่าทำตัว แม่ รับได้ ทั้งหมด ความอดสู แม่ ชี้ดู ให้เห็น เว้นทางชั่ว แม่ ปลอบขวัญ วันเศร้า ยามเจ้ากลัว แม่ ทูนหัว ไว้หนัก เพราะรักเรา มี อะไร ที่เจ้า ยังเฝ้าคิด มี อะไร ค้างติด เนื่องเพราะเขลา มี อะไร อยากพูด แต่นานเนา มี อะไร ค้างเก่า เอามาคุย ให้ หมดสิ้น เส้นกั้น ดื้อรั้นอวด ให้ เหลือหมวด ยิ้มแป้น แล่นฉลุย ให้ คิดวัน เคยสวมกอด เดินทอดหุ่ย ให้ หน้ามุ่ย ตาขวาง หายห่างไป เนิน จำราย หัวข้อ: Re: "แด่...ลูก" เริ่มหัวข้อโดย: บูรพาท่าพระจันทร์ ที่ 11 สิงหาคม 2012, 06:41:AM emo_111 ถึงชั่วดีถี่ห่างไม่ร้างจาก ด้วยทุกข์ยากมากล้ามาแต่ไหน สู้อดออมถนอมห่วงสุดดวงใจ ทศมาสมิคลาดไกลในอุทร สักวันหนึ่งซึ่งอยู่จะรู้ค่า ความตรึงตามารดาคำเคยพร่ำสอน ยามมีบุตรสุดใจให้อาวรณ์ เหมือนถูกศรย้อนเห็นว่าเป็นจริง... " บูรพ์ " emo_126 |