|
หัวข้อ: ธรรมะฤดู เริ่มหัวข้อโดย: ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ ที่ 16 กรกฎาคม 2012, 09:46:AM ธรรมะฤดู
หริ่งเรไรย่ำรุ่งกล่อมทุ่งนา พิรุณฟ้าอุ้มสรวงปวงสรรค์ พร้อมหล่อเลี้ยงนาข้าวคราวตั้งครรภ์ ลมจำนรรจ์ผ่านทุ่งปรุงท้องนา ริ้วเมฆฝนค้างฟ้าเวลารุ่ง สลัวทุ่งครองทางหว่างอุษา แผ่วเสียงเพลงโพระดกโฮกป๊กมา ปลุกนิทรางัวเงียเพลียอรุณ ค่อยค่อยลืมเปลือกตาลอดคาแฝก เค้าฝนแรกครองฟ้าตั้งท่าหนุน เบียดเรือนกายกอดหมอนอ่อนละมุน เสพสมดุลบุญวสันต์รับขวัญไพร ลุกขึ้นห่มแพรไสบลายดอกขิด มาจุ่มพิตดวงหน้าแววตาใส หอมหมอกซึมลอดด้ายสายแพรไพร ชื่นหัวใจชื่นเช้าพอหนาวเจือ กระบวยน้อยจ้วงน้ำล้างใบหน้า ซึ้งฝนฟ้าพระพิรุณเป็นบุญเหลือ หนาวหน่วงร่างซ่านขวัญจนสั่นเครือ หนาวนวลเนื้อลมลูบจูบเรือนกาย ให้หวั่นยิ่งกริ่งกมลองค์สมภาร ผู้สร้างทานผ่านยุคทุกสมัย เมื่อลมฝนตั้งท่ามาโปรยปราย ทำฉันใดกันเล่าเหล่าพุทธชน จักรั้งรอไหมนั้นธรรมทายาท ฤาเพียรทานใส่บาตรกลางหยาดฝน วงกระเพื้อมเลื่อมน้ำทั้งลำชล กระแซะเซ็นกระเด็นโจนฝนลงไพร แม้นข้าวขาวสุขสวยนองด้วยน้ำ สมภารธรรมตักฉันไม่หวั่นไหว มิหมายลิ้มชิมซดในรสใด หมายแรงกายปฏิบัติเพรียขัดเกลา กระแสฝนหล่นหลั่งอยู่พรั่งพราย กระแสธรรมอวลอายอุ่นในหนาว เติมธาราห้วยหานลำธารยาว เติมธาราสุขสกาวพราวนิพาน หอมแสนหอมกลิ่นบุหงาระดาไม้ คราวลมไล้ลมลิ่วลอยผิวผ่าน หลังเค้าฝนเผยฟ้ามาตระกาน ธรรมชาติไขลานเผยกาลบุญ ฝนเกิดก่อสะกิจใจให้ได้คิด เฉกชีวิตเกิดนับและดับสูญ ผู้สดับรับค่าพุทธาคุณ เห็นต้นทุนธรรมสร้างหว่างฤดู พบสัจธรรมธรรมชาติวาดวางไว้ มิเลือกเผยแก่ใครให้ทุกผู้ ซ่อนความหมายในยุคทุกฤดู ล้วนเป็นอยู่เช่นนั้นนานมาแล้ว ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ |