|
หัวข้อ: ๐๐๐ ร่ำสุรา เมามาย ใต้เงาจันทร์ ๐๐๐ เริ่มหัวข้อโดย: ก้าวแรกฯ... ที่ 26 มิถุนายน 2012, 08:37:PM ลู่ลมปลิว พลิ้วพราย ระบายร่าง เยือกน้ำค้าง พร่างเงียบ ยะเยียบเฉือน มีเพียงเงา เหงาใจ ใต้เงาเดือน เปรียบเสมือน เพื่อนข้าฯ ราตรีกาล ทั้งหนาวลม ดังคมมีด ที่กรีดเชือด ให้หลั่งเลือด เดือดดิ้น สิ้นสงสาร ทั้งรุมเร้า ความหลัง ฝังทรมาน แม้วันวาร ผ่านผัน มิพลันคลาย เหม่อมองหา ดาวเดือน ที่เกลื่อนฟ้า เอ่ยวาจา ถามจันทร์เจ้า เศร้าบ้างไหม ที่ส่องแรง แสงลำ อันอำไพ ทั้งที่ใจ ไร้คู่ อยู่เดียวดาย ก็พบเพียง ความเหงา ว่างเปล่าตอบ ให้คำปลอบ เป็นความเงียบ อันเรียบง่าย ทิ้งให้เรา กอดเงา เหงาเดียวดาย ร่ำสุรา เมามาย ใต้เงาจันทร์ จึงทิ้งร่าง ที่ร้างกอด ลงยอดหญ้า ให้สายลม พรมพา ใจล้าฝัน ชำระร่าง ร้างไร้ ในวันวาน ละอองผ่าน ม่านหมอก ระรอกราว อรุณพรุ่ง รุ่งชื่น ก็ตื่นขึ้น หัวยังมึน นอนพร่ำพรอด กอดขวดเหล้า ตายละวา มายังไง ทำไมเรา มานอนเมา ทอดร่าง กลางสนามบอล (http://2.bp.blogspot.com/-Yx7LdkNz6fk/T7cQ5uYHnMI/AAAAAAAABDo/fv8SqGOJrQI/s1600/53415341.jpg) ถึงจะเมา เค้าก็ไม่ขับนะตัวเอง ก้าวแรกฯ... |