ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

-น้ำตาฟ้ากับชีวาคน-

(http://tkfiles.storage.msn.com/x1p9_i2454FXcTV3qNpNx5jJRrS-cZ_tKPkbQZW1eMUapFB0nFYlD3JuRA1xiUgpK-pte_pVfWHASdftUnePKgG0mn0q42w5QVVg53Sm9izOP9hBZ5uQzQ16Zd7mMG1wEvuyGEfctgCy4VyYv7GZIFZYw)
ขอบพระคุณภาพจาก Internet ค่ะ

ฝนระรินร่วง                           น้ำตาฟ้าหลั่ง
จากห้วงขอบฟ้า                     ภวังค์ในจิต
เมฆดำคล้ำมา                       แหงนดูทุกทิศ
น้ำตาฝนริน                           เหมือนติดอารมณ์

ฟ้าหมองร้องไห้                      โลกเป็นสีเทา
หยดไผลลงผิน                       แสนเหงาใจขม
ดั่งคนหมดสิ้น                         ระทวยระทม
ชีวินตายลง                           ซานซมใจพลัน

ร้าวกายร้าวรัก                      "น้ำตาฟ้า"เอ่อ
แหลกหักเป็นผง                      ละเมอเพ้อฝัน
ค่าไม่มั่นคง                           ถึงหนึ่งใครกัน
พะวงทรวงใน                         ทุกวันได้พบ

หน้าต่างกระจก                     แต่มาตอนนี้
ฝนตกรินไหล                        มาลี้คอบหลบ
คนเศร้าเหงาใจ                    หนาวสั่นกระทบ
หมองไหม้คนเดียว                 ก็จบอยู่เดิม

หยิบกาแฟซด                     เพราะไม่มีใคร
รันทดเปล่าเปลี่ยว              มาใส่ใจเสริม
เส้นทางลดเลี้ยว                  ฝนหลั่งใจเริ่ม
โดนเดี่ยวชีวิต!                     ค่อยเพิ่มอาดูร