|
หัวข้อ: ทำไมไม่ take care เริ่มหัวข้อโดย: นักสู้พิราบขาว ที่ 09 พฤษภาคม 2012, 01:23:PM ผิวหนังเน่าพุพองน้ำหนองไหล คันทั่วไปทั่วตัวทั่วหัวหาง
เกาด้วยเล็บเจ็บไปทั้งสรรพางค์ ต้องอยู่อย่างลำบากแสนตรากตรำ ไปทางไหนใครเขาเฝ้ารังเกียจ ว่าเสนียดจัญไรไล่ด้วยซ้ำ บ้างก็โกรธโหดร้ายใจช่างดำ สาดเทน้ำร้อนแสบแทบขาดใจ เที่ยวหาอยู่หากินโกยขยะ กินตะกะกะกามเพราะไม่ไหว เดินโซซัดโซเซแทบขาดใจ. เพราะไม่ได้อยู่กินมาหลายวัน บ้างมีคนใจดีมีของแจก เอาของแปลกมายื่นให้เลยสุขสันต์ จะกลางคืนช่วงเย็นช่วงกลางวัน. ที่นอนฉันข้างถนนต้องทนนอน ฝนจะตกแดดจะออกหมอกจะมาก นอนลำบากขาดซึ่งเตียงฟูกหมอน บ้างหนาวสั่นร้อนหนักแทบขาดรอน นึกถึงภาพเก่าก่อนตอนสบาย ฉันเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ไร้ซึ่งทุกข์ แสนสนุกอาหารมาไม่ขาดสาย กินนอนเดินยืนนั่งช่างสบาย. แต่กลับกลายถูกปล่อยถูกลอยแพ ต้องนอนกินข้างถนนทนลำบาก ต้องทุกข์ยากไร้คนมาแยแส ต้องโดดเดี่ยวไร้ใครมาดูแล. เพราะฉันเป็นหมารังแคที่โลกลืม...... นักสู้พิราบขาว.. 9/5/55 หัวข้อ: Re: ทำไมไม่ take care เริ่มหัวข้อโดย: ...สียะตรา.. ที่ 09 พฤษภาคม 2012, 01:44:PM ..."คน"......ส่วนหนึ่งจะคิดว่า ......เพียงหนึ่งชีวิต..เกิด...มาทำไม..ช่างไร้ค่า ...แค่......หมา...ร่อนเร่..เดรัจฉาน ...มิเคยหยั่ง...ความรู้สึก..ลึกเพียงใด.....ไร้ขีดประมาณ ...แค่เศษอาหาร...ก็จงรัก....ภักดี...........จวบชีวีวาย หัวข้อ: Re: ทำไมไม่ take care เริ่มหัวข้อโดย: บัณฑิตเมืองสิงห์ ที่ 09 พฤษภาคม 2012, 03:50:PM ฉันเป็นหมาอาภัพไร้ทรัพย์สิน ไม่มีข้าวให้กินไร้ถิ่นฐาน จึงเตร็ดเตร่ขอพึ่งบุญสมภาร ขออาหารเหลือฉันให้ฉันที ฉันนอนเหงาเศร้าใจใกล้กุฏิ คิดเอาสิยุงกัดเห็บหมัดสี เด็กเกเรเดินมาก็ราวี เตะเข้าที่ท้องฉัน ฉันเจ็บนะ! ฉันจึงหลีกหลบไปในเมืองใหญ่ มีเสาไฟตึกสูงไม่ยี่หระ เดินถนนคนผ่านบ้างปะทะ เหมือนเขาจะไล่ฉันไปให้พ้น ฉันจึงหนีออกไปชานเมืองหลวง ไม่มีใครคอยห่วงแม้สักหน ฉันจึงมองขึ้นไปในเบื้องบน แล้วจึงบ่นเป็นเรื่องกับเครื่องบิน (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_017.gif) บัณฑิตเมืองสิงห์ |