|
หัวข้อ: รุ้งดาว เริ่มหัวข้อโดย: sitang ที่ 22 เมษายน 2012, 02:58:PM รุ้งดาววาวพราวพรายแสงพร่าง กระจ่างแจ้งรายฟ้านภาฉงาย วะวับระยับระยิบกระพริบพราย อยู่ในสายเสน่หาอาวรณ์ คนึงถึงรัติกาลก่อนฟ้ารุ่ง เคียงรุ้งดาวคลาเคล้าเจ้าขวัญอ่อน อิงไอหมอกอุ่นละไมอ้อนวอน หนุนตักนอนค่อนเช้าเจ้าทรามเชย แม้หนาวนักตักน้องยังอบอุ่น เพียงนอนหนุนนุ่มละมุนเจ้าเอ๋ย เพียงสวมกอดประครองเจ้าเอย ก็มิเคยลืมลางลบเลือน นวลปรางค์ข้างไหนเอียงอายเจ้า เพียงเบาเบาจุมพิตสนิทเหมือน ราวสวรรค์ชั้นสวาทถึงดาวเดือน จักแชเชือนนวลเจ้าโอ้รุ้งดาว แลบัดนี้ถึงเวลาอาลัยนัก ความรักจักหายสายลมหนาว สูญสลายหายแล้วแพรวพราว รุ้งดาวเจ้าละฝันฟื้นนิทรา ดวงเนตรเปิดตาว่ารุ่งเช้า มิเหลือเงาเจ้าจักร้องเรียกหา ข่มขวัญหฤทัยให้ข่มตา ปิดหน้ามิกล้ารับความจริง ความจริงที่สวรรค์นั้นลวงหลอก บ่งบอกจินตนาในทุกสิ่ง รุ้งดาวเจ้าเอ๋ยมิมีจริง จำแน่นิ่งรับกรรมตามชะตา โดดเดี่ยวเดียวดายดุจดังเดิม มิเติมเต่งความปรารถนา ความจริงจำไว้ว่าเหว่ว้า ซบหน้าเอกาอาดูรเอย สิตางศุ์ หัวข้อ: Re: รุ้งดาว เริ่มหัวข้อโดย: sitang ที่ 22 เมษายน 2012, 03:18:PM ...อยากสูญเสียอีกหนึ่งซึ่งสุดท้าย.... อเนจอนาถขาดหฤทัยไขว่คว้า ปรารถนาดวงใจเจ้าจอมขวัญ ผ่านกาลนานใช่น้อยหลากร้อยวัน แจ่มจันทร์เจ้าก็ไม่ใยดี หลอนหลอกดวงฤดีเฝ้าเพ้อ หลงละเมอคงมินานจากนี้ นวลปรางค์นางน้องเจ้ายอดชีวี จักปรานีมีหทัยหมายปอง แม้สุดท้ายก็ได้แค่โหยหา แลหยาดน้ำจากตาทั้งคู่สอง เสี้ยวธุลีฤดีเจ้าฤๅปรายมอง จำตกต้องหมองเศร้าจาบัลย์ คิดจะลบจบความปรารถนา อนิจจามิสิ้นซึ่งความฝัน กับสถิตย์ติดแน่นในชีวัน ภาพเจ้านั้นฤๅหายลบเลือน วันวันหวั่นหฤทัยสุดเศร้า ซึมเซาปวดร้าวราวมีดเฉือน จักตัดใจอย่างไรอย่าแชเชือน กับเหมือนเตือนย้ำซ้ำช้ำอุรา บัดนี้มิเหลืออะไรในชีวิต เพียงขณะจิตยังเพ้อละเมอหา งมงายว่ายวนเวียนใบ้บ้า แต่แววตานวลเจ้านิรมล เมื่อไม่มีอันใดจักสูญสลาย สายหฤทัยเสียใจในทุกหน ภาพฝันวันมุ่งหมายมาบัดดล เกินจะทนแล้วแวววิญญาณ อยากสูญเสียอีกหนึ่งซึ่งสุดท้าย ให้มลายมอดไหม้ดังไฟผลาญ ความทรงจำช้ำช้ำอันตธาน โปรดเลยผ่านลบเลือนจากชีวี อย่าให้เหลือเยื่อใยในทุกเรื่อง ปลดเปลื้องชีวามาหน่ายหนี สูญหายความหลังขังดวงฤดี จากบัดนี้ตราบชั่วกาลนาน.....................เทอญ |